روز 319: به مجمع دیوانگان متوهم خوش آمدید! دعوت به صرف ایده های احمقانه

طغیان افکار ناشدنی، یکی از زیباترین لحظات تجلی نبوغ جنس بشر است؛ حیوانی که همین یک "نبوغ" را نسبت به بقیه ی حیوانات، بیشتر دارد. و البته آنچه که در مقابل این لحظات مقاومت می کند، فراموشی تاریخی ست: ما همیشه فراموش می کنیم که در دنیایی زندگی می کنیم که ایده های دیوانه وار و احمقانه ی یک مشت متوهم در حدود نیم قرن پیش بوده است. ما فراموش می کنیم که چرخدنده های صنعت، اکتشافات فرازمینی، داده های الکترونیکی، ارتباطات رادیویی و ماهواره ای، تکنولوژی های دقیق، هنر نهفته در کالبد علم، سیمان هایی که آسمان را نشانه رفته است و مته هایی که زمین را سوراخ می کند، همه چیزی جز یک مشت "ناممکن" نبودند. اما به سادگی گذر زمان ممکن شدند. به قول آرتور سی کلارک: ایده های جدید از میان سه دوره ی زمانی عبور می کنند: 1) انجام نشدنیست 2) شاید شدنی باشد، اما ارزش انجام دادنش را ندارد 3) می دانستم که ایده ی خوبی بود!... ما این سه دوره را همیشه فراموش می کنیم.  فراموش می کنیم که در ناممکن های چند دهه قبل زندگی می کنیم، و برای همین دستمان برای ترسیم ایده های دیوانه وار می لرزد.

شاید هم فراموش نمی کنیم، شاید به مصرف کردن آرزوهای بزرگ دیگران راضی هستیم! شاید به این کفایت می کنیم که بر موج جسارت نوآوری ها موج سواری کنیم، و حوصله ی به پا کردن موج جدیدی نداریم. شاید فکر می کنیم انفعال زیباتر از آفریدن است. و قایم شدن زیبا تر از دویدن. شاید باور می کنیم که دنیا با مرگ ما به پایان می رسد، و آنقدر شرف نداریم که برای آیندگان دنیایی جدید خلق کنیم. شاید فکر می کنیم دیگران باید زحمت ما را به دوش بکشند، و ما فقط زندگی می کنیم که خوش باشیم... هر چه است، این ایده در مجمع دیوانگان متوهم جایی ندارد. دنیا جسارت توهین به آنهایی را که در راه ناممکن ها شکست می خورند ندارد. اما تاریخ به چشم بر هم زدنی، حضور بی ثمر میلیارد ها انسان را فراموش می کند. ایکاش بیشتر از آنکه به فکر وضعیت "خودمان" بعد از مرگ در دنیایی که ممکن است وجود نداشته باشد باشیم، به فکر "دیگران" بعد از مرگمان در دنیایی که قطعا وجود دارد می بودیم.

چه چیز ما را از آرزو کردن باز می دارد؟ چه فکری قلم ابداع و نوآوری را از دستمان می گیرد؟ چرا دیگر نمی توانیم بیافرینیم؟ چرا حاکمان میراث ارزشمند انسان مانند علم، هنر، ادبیات و ... به جای بت های بی ریخت و قیافه ی مصرف کننده ی پول و رفاه ابلهانه، در جامعه ی ما سلبریتی نیستند؟! چرا سقوط ساده تر از پرواز است؟ چرا پرداخت صورتحساب زندگی مان را، وظیفه ی خودمان نمی دانیم؟ اصلا وظیفه به کنار... چرا حرص ِ "کاری کردن" را دیگر نمی زنیم؟ هر آنچه از این دنیا داریم، زمان است و ایده هایی که به ما الهام می شود. و هر روز که به این ایده ها فکر نکنیم، یک بار دیگر، هم زمان را از دست خواهیم داد، هم ایده ها را. باور کنیم که انسان، چیزی بیش از خوردن و خوابیدن است. باور کنیم که هارمونی بی نظیر آرزو-واقعیت هسته ی زندگی مان است. باور کنیم که ما در مشکلاتی بزرگ غوطه می خوریم که شاید یکی از آنها به دست ما گره گشایی بشود. و باور کنیم که اگر حتی یکی از این گره ها را باز نکنیم، به همه خیانت کرده ایم.

بخاطر حال خودمان هم که شده کاری بکنیم که شایسته ی تحسین باشد. تا وقتی نفسمان به شماره افتاده، گرمای افتخار به کرده هامان وجودمان را پر کند. بدانیم که اگر کاری نکنیم، از یک سنگ هم کمتریم... سنگ حداقل محیط زیستش را آلوده نمی کند!

امضاء: خزنده ی دیوانه ی متوهم