روز 371: خداحافظ ویندوز

من آخرین نفر بودم که تسلیم شدم. در واقع هنوز تسلیم نشده ام کامل. ولی خب دارم کم کم فایلهایم را منتقل می کنم توی هارد که ویندوز را فرمت کنم و لینوکس بریزم. اول ها هر کی از در آمد توو گفت لینوکس نیاز دارید. بعضی هایمان که اصلا از همان اول دو زیست بودند و لینوکس داشتند روی سیستم. بقیه هم شروع کردن اه و اوه گفتن و کم کم لینوکس نصب کردن. من ولی هی می گفتم همگروهی هایم لینوکس دارند و من نیازی نیست نصب کنم. ولی انگاری از دست این یکی نمی شود فرار کرد!

اینجوری گفتند به ما: آنهایی که می خواهند بروند خارج برای ادامه ی تحصیل یا آنهایی که مهندسی می خوانند یا هر دو... اولا اینکه خیلی برنامه ها توی لینوکس بهتر می آید بالا. بخاطر دسترسی بهینه ای که به core های سیستم دارد. بعضی برنامه ها هم که رسما فقط روی مک بالا می آید و لینوکس و ویندوز را بازی نداده اند. دوم اینکه لینوکس مجانی هست. و حالا خوشتان نیاید اینجا توی ایران با 7 هزار تومن و بلکه م کمتر ویندوز می خرید. آنجا باید هر ماه پول آپدیتش را بدهید. و انگاری پولش یک جور هایی می شود اندازه ی اجاره ی اتاق. و فکر دور زدنشان هم به سرتان نزند که یکهو دیدید جریمه های 10 برابری برایتان می برند. پس بهتر است کار با لینوکس را یاد بگیرید. سوم اینکه اصلا لینوکس خیلی کول هست. خودتان تصور کنید دیگر. یک نفر پای لپ تاپ محو کارهایش شده. بعد می روید بالای سرش می بینید که ئه...! منو بارش کجاست؟ تسک بارش کجاست؟ علامت ویندوز کجا رفت؟ بعد می فهمید که عجب...! این آقا یا خانوم لینوکس باز هست. چهارم اینکه اصلا ویندوز مال خر پول هاست. دانشجو ها باید با لینوکس کار کنند. پنجم اینکه مهندس باید به تناسب نیازش کد را دستکاری کند. توی لینوکس سورس ها همه اوپن هست. شیشم اینکه سرعت دانلود اینترنت خیلی بالا هست توی لینوکس به نسبت ویندوز... فکر کنم همین دلیل آخری را همان اول می گفتم دیگر نیاز به پنج دلیل دیگر نبود.

خلاصه که خداحافظ ویندوز، خداحافظ کنترل آلت دیلیت، خداحافظ مین سوییپر. خداحافظ اند تسک. خداحافظ بیل گیتس

امضاء: خزنده ی اوبونتو