روز 372: پلیز دیفاین همزیستی مسالمت آمیز

راستش من برتراند راسل نخوانده ام. همانطور که کانت و هیوم و پوپر و ویتگنشتاین هم نخوانده ام. ولی می شناسمش. در همان حدی که کانت و هیوم و پوپر و ویتگنشتاین را می شناسم. البته کتاب در ستایش بطالتش را خوانده ام. ولی خب از لحاظ حجمی، می شود به اندازه ی یک مقاله ی ویکیپدیا. چون حقیقتش هم کتاب نیست، مقاله ست. خلاصه که این بشر را من نه می شناسم نه فعلا وقتش را دارم بشناسم. فقط از لا به لای حرفهای پدرم و دو سه نفر از دوستانم که می شناسندش فهمیده ام که این بشر نماد خالص عقلانیت و تفکر منطقی هست. در این حد که برود روی مخ و این صحبت ها. یعنی از آنهایی که اسمش را برای هم صحبت روزهای تنهایی و درد دل کردن و پایه ی چرندیات روزمره، باید بگذاری آخر لیست. خلاصه که این جناب راسل همانی بود که در سن 100 منهای اندی سال برگشت مثل آب خوردن گفت: من دلیلی برای باور به وجود خدا پیدا نکردم... و همانی که به قول خودش از 15 سالگی شروع کرده به گزاره های منطقی مسیحیت فکر کرده و ابتدای 18 سالگی آخرین گزاره را با عقل و منطق گذاشته کنار و دیگر بیخیال مسیحیت شده.

حالا کاری به دین و این حرفهای آبکی ندارم. چند وقت پیش داشتم آخرین مصاحبه های منتشر شده اش را توی یوتیوب می دیدم. مصاحبه کننده از او می خواهد برای آیندگان فرضی که احتمالا این ویدیو را خواهند دید، پیغامی بگذارد. یعنی یکجور وصیت نامه. وصیتی که بر درسهای آموخته شده ی زندگی اش بنا شده:

سخت است باور کنی گوینده ی پاراگراف اول و دوم، یک نفر هست! ولی خب وقتی به این حرفها دقت می کنی، می توانی تعریف خوب و قابل قبولی برای یک مفهوم همیشه دست به دست شده با ظاهری نخ نما و اکسسوری کلیشه ای پیدا کنی: همزیستی مسالمت آمیز. ماجرا این است که ما قرار نیست همدیگر را قبول و یا حتی تایید کنیم. ما قرار نیست اعتقاداتمان را بر پایه ی خوشایند این و آن بنا کنیم. قرار نیست بخاطر آسایش خاطر کسی، به چیزی در زندگی مان تظاهر کنیم. ما فقط قرار است همدیگر را تحمل کنیم.

---

پ.ن.1: ترجمه ی متن اینجا
پ.ن.2: یعنی وقتی کسی پشت سرم می ایستد به صفحه ی اسکرین کامپیوتر، یا کتابی که می خوانم یا ورقی که رویش می نویسم نگاه می کند، دوست دارم برگردم مشت آخر استاد را روانه ی مغز نداشته اش بکنم! نکنید! این کار را نکنید حتی به شوخی!

امضاء: خزنده ی سازگار