روز 386: Let's roam

گام برداشتن، راه رفتن... شاید برای رسیدن، شاید هم صرفا برای رفتن، همانطور که ما اسمش را می گذاریم پیاده روی، یا گز کردن خیابان ها،، ولچرخی، خیابان گردی... راه رفتن بخشی از زندگی ما دوپایان هست که به پس زمینه رانده شده. چون کم پیدا می شوند آدمهایی که راه رفتن را برای خودش بخواهند! من یکی از آنها هستم و به شما اطمینان می دهم که کم پیدا می شوند اینجور آدمها. شاید به هر کسی بگویی ادعا کند که عاشق پیاده روی هست. ولی اصولا ۹۰٪ آنها به یک پیاده رفتن ۱۰ دقیقه ای چهار راه ولیعصر تا میدان انقلاب، آن هم برای رسیدن به جایی، می گویند «پیاده روی»، و طولانی تر از آن می شود «دیوانگی».

فعلا مزایای پیاده روی به عنوان یک نرمش روزانه را بگذارید کنار. حداقل من که نمی توانم به راه رفتن توی دود غلیظ و ترش خیابان های تهران «سلامتی» نسبت بدهم. غیر از آن، پیاده روی بهترین زمان برای فکر کردن هست. همینطور که قدم از قدم بر می داری، افکار هم جای درست خودشان را توی ذهن پیدا می کنند. وقتی سرت پایین هست و ناخودآگاهت دارد تو را از لا به لای تنه ی مردم و بوق ماشین های دیوانه عبور می دهد، پشت چراغ قرمز عابر پیاده نگهت می دارد و راهت را به سمت پیاده رو ها کج می کند، می توانی به هر چیزی که تا قبل از این آوار شده بود روی سرت فکر کنی. خودشان دسته بندی می شوند، راه حل ها کم کم پیدایشان می شود، به خودت فکر می کنی، و دیگران، دهانت بسته هست و لازم نیست کسی را چیزی را قضاوت کنی. فقط فکر می کنی. بعدش هم...دیگر خیالت راحت هست چون کسی نیست که بگوید «چیه... توو فکری؟!!»

دیشب که از نمایشگاه الکامپ و غرفه ی دانشگاه بر می گشتیم، به پیشنهاد من با رفیقم شروع کردیم پیاده آمدن از سمت نمایشگاه بین المللی به طرف چهار راه ولیعصر. این نوع پیاده روی های دو نفره البته دیگه جنبه ی تفکر تک نفره ندارد. اما مصاحبت های خوبی رویش می چسبد! این برای بار چهارم یا پنجم بود که این مسیر را پیاده می آمدم. شب که برگشته بودم خانه داشتیم با پدرم پز پیاده روی هایمان را می دادیم، و من غرق شدم در خاطراتم، و به تمام پیاده روی های دیوانه واری که تک نفره یا دو نفره و چند نفره داشتم...

- همین پیاده روی دیشب... حداقل سه بار دیگرش را یادم هست. یک بار تنهایی و دوبار هم با دوستان. یک مسیر سرازیری ۱۳ کیلومتری. از داخل نمایشگاه تا سر چهار راه طالقانی

- قرار بود از دانشگاه برویم خانه ی رفیقم برای فوتبال. ترم آخر کارشناسی بود و  بار سنگین «ما تلاش نکردیم» روی دوشمان. از دانشگاه به سمت نشاط رفتیم و آنجا دوستش آمد و ما را با ماشین برد رساند خانه... ۵.۶ کیلومتر

- وقتی که این فیزیکدان ساکت ما می رفت کتابخانه ی تقاطع طالقانی-شریعتی برای کنکور می خواند، و یک بار یک دور قمری ۷.۵ کیلومتری یک ساعته زدیم تا خیابان جمهوری. ایشان از قهرمانان پیاده روی بوده و یک بار پیاده روی بالایی را با همین ایشان رفتیم

- اگر خل بازی راهنمایی ام را حساب نکنم، این پیاده روی می شود اولین پیاده روی طولانی ام. با یک همراه البته. از ساعت ۶ بعد از ظهر پاییز ۸۹. برای استارت خیلی خوب بود! اصلا فکر کنم همانجا بود که به لذت پیاده روی پی بردم. ۸.۷۲ کیلومتر

- و در نهایت روز کنکور ارشد بود. اصلا نمی دانستم چه حسی باید داشته باشم. فشار وحشتناک روحی برای قبولی کنکور و سوتی های مسخره توی یکی دو تا سوال قاطی شده بود با حس آزادی بعد از کنکور و مقدار بی نهایت ثانیه وقت آزاد بعد از آن... از ساعت ۴ و نیم بعد از ظهر که از دوستانم خداحافظی کردم راه افتادم به سمت خانه و حدود ساعت ۹ شب بود که رسیدم.۱۳.۹ کیلومتر... تنهایی

- البته از اینها هم داشته ام که نخواهم یا نتوانم از اتوبوس و مترو استفاده کنم و برای کارم بروم این طرف و آن طرف. ولی خب با مقاصد شوم کاری بوده! و وسط روز هم بوده. تقریبا می توانم بگم تمام پیاده روی هایم از غروب شروع می شود. وقتی می توانیم توی تاریکی بخزیم اینور و آن ور، چرا که نه؟!

نه که نیچه خوانده باشم ها. همینجوری یک وری ازش نقل قول دیدم که: All truly great thoughts are conceived while walking

امضاء: خزنده ی رونده