روز 390: دانشجوی نمره محور خاک بر سر که می گویند منم

ترم اول تمام شد. به عبارتی، چهار پنج روز پیش تمام شد. همان روزی که یکی مانده به آخرین تمرین درس navigation را هم انجام دادیم با گرفتن 4-5 تا داده ی خوب و قابل اطمینان پشت سر هم از سنسور IMU، شروع کردیم با هم رقص تانگو رفتن، که البته با گیر کردن پای من به سیم لپ تاپ و سقوط یکسری چیز از روی میز، پایان چندان جذابی نداشت. قرار بود گزارش کار را امروز بنویسیم و فردا تحویل بدهیم که خبر آوردند تا 23 ام وقت هست. ما هم به رسم دیرینه ی ایرانیان، گذاشتیم همان دقیقه ی 90 تحویل بدهیم تمرین را... و حالا از امروز شروع کردیم به خواندن برای امتحان. هیچ وقت توی این 6 سال دانشگاه رفتن ، احساس خوبی قبل از امتحانات نداشتم! با خیالت راحت بنشینم پای درس و نگران نمره نباشم. دوران کارشناسی برای 10 گرفتن می جنگیدیم و نمره ی 15 برایمان رویا بود. حالا با مارکر های آبی و زرد و صورتی و جزوه ی تر و تمیز و اتود، حرص دوستانم را در میاورم. البته بهشان گفتم که: خیلی ها را بخاطر جزوه و مارکر هایلایتشان مسخره کردیم و همان ها آخر دوره ی کارشناسی به یک جایی رسیدند! حالا مگر من دُم دارم که نتوانم یک نمره ی 20 بگیرم توی زندگی ام؟ اصلا حالا که اینطور شد انقدر می خوانم که معدلم 20 بشود این ترم.

ترم خوبی بود. اتفاقات زیادی افتاد و بالا و پایین های زیادی هم داشت. پوستمان بخاطر همین درس navigation کنده شد. هنوز هم تمام نشده! یک تمرین دیگر از Qlearning مانده، بعدش هم که پروژه ی کت کلفت SLAM را باید شروع کنیم و یک ماهه تحویلش بدهیم. ولی نهایتش این بود که خیلی چیزها یاد گرفتیم. یعنی اگر این پوست، کنده نمی شد، ما الان اندازه ی ارزن بارمان نبود. حالا تا همین جایش 3 تا مقاله از توی تمرینهایمان در آمد برای من و دو نفر دیگر همگروهی. هنوز هم داریم کار می کنیم تا بلکه همین اول کاری که سرمان خلوت هست بار و بندیلمان را برای رفتن کم کم جمع کنیم. به قول دوستم: تو رو یکی به قتل رسونده، یکی دیگه رو گذاشته جات... بس که من آدم یکی دو سال پیش نیستم.

این را می گفتم، ای خزنده ی آینده که از چندین سال بعد داری این خزعبلات را می خوانی، امروز بود که با خیال راحت نشسته بودم و جزوه ی ریاضی را می خواندم، هدفون توی گوشم بود و هر از چندگاهی بر می گشتم روی لپ تاپ که آهنگهای بعدی را دانلود کنم. و امروز بود که داشتیم راجع به مکعب روبیک و الگوریتم بعلاوه و مربعی حرف می زدیم، و راجع به کور رنگی رفیقمان که روی مکعب سبز را از زرد تشخیص نمی داد، و امروز بود که من دو نفر از دانشجویان آزمایشگاه سابق را دیدم و آنها سلام گرمی به من کردند ولی من هرچه زور زدم نتوانستم زیاد بهشان لبخند بزنم! چون هنوز هم شخصیت منفعل و "زیر حرف زور بمان"شان حوصله ام را سر می برد، و امروز بود که بعد از مدت ها حالا که نشسته ام پشت کامپیوتر، می دانم فردایش قرار نیست دانشگاه باشم. می توانم بنشینم همینجا و یک کمی با جزوه هایم ور بروم، و بعد از مدتها یک روز نیمه تعطیل درست و حسابی داشته باشم.

امضاء: خزنده ی ریلکس عقده ای