روز 391: دو هزار و سیصد تومان + یک کارت متروی بدون شارژ

خیلی بد است که بعد از ۲-۳ سالی که دستت توی جیب خودت بوده، یکدفعه در تمام کارهای عالم به رویت بسته بشود... و نه از این جهت بد که جیبت خالی بماند، چون با روزی هزار تومن هم می توان رفت دانشگاه و درس خواند و برگشت. بد از این جهت که احساس بی جربزگی دست می دهد به آدم! و مهمتر اینکه باید تا یک سال دیگر هرچقدر که می توانم پس اندازم را بیشتر و بیشتر کنم برای رفتن.

هنوز تلاش هایی که از دو سه ماه پیش شروع کرده ام را دارم ادامه می دهم، بعضی هاشان که موکول شدند به بهمن و اسفند و آنطرف سال، بعضی هاشان هم که مختومه اعلام شدند. امشب بود که خوشبختانه یک کار پروژه ای رسید دستم تا حداقل بتوانم یک نفسی بکشم...! من دچار آن طلسم معروف کارمندها نمی شوم که همه شان می گویند: خواستیم از کار کارمندی بیایم بیرون ولی نتونستیم... و بعدش هم ۴ کیلو حسرت می خورند. دلیلش هم این هست که توی همین یک ماه ۲ بار کار کارمندی پیشنهاد شد به من، و من دستم را گذاشتم روی گوشم و برای خودم خواندم لا لا لا لا لا... نمی شنوم چی می گی!!! فکرش را هم نمی توانم بکنم که کل برنامه هایم برای یکی دو سال آینده، بخاطر کار کارمندی به هم بریزد.

- شب ها بیدار می مانم. ساکت است. مثل همیشه. از ۱۰ سال پیش خیلی چیزها تغییر کرده. اما این یکی نه. امیدوارم هیچ وقت تغییر نکند.

امضاء: خزنده ی طبقه ی کارگر