روز 395: اثر پروانه ای

- امتحان اول را دادیم. بماند که استاد درس نیم ساعت دیر کرد و ما پشت در بسته ی کلاس منتظر بودیم. بعدش هم همه گوشی شان را در آوردند و تقلب را آتش کردند، بماند که هر 10 ثانیه یک بار یک "خزنده" می شنیدم به این معنی که: سریعتر بنویس! در کل امتحان اول ارشد خوب بود. همه شان را نوشتم، منهای یک سوتی مسخره، از آن سوتی هایی که سهم هر امتحان باید حداقل یکی از آنها باشد. حالا مشکل این نیست. اصلا فکر نمی کنم برگه ها را بخواهد انقدر دقیق تصحیح کند. مساله اینجاست که انگار می خواهد حالا حالا ها نمره ها را ندهد. و من نمی دانم کی نمره را وارد می کند که اگر کم بود، بروم اعتراض کنم، یا پروژه ها را که تحویلش می دهیم از کجا مطمئن باشم که یادش می ماند و نمره ها را درست می دهد؟ دوستم می گفت: نه به کارشناسیت که به 10 راضی بودی نه به الان که حاضر نمی شی 20 ت بشه 19. من هم جوابش را دادم: یک درجه الان منحرف بریم دو ترم بعد 10 کیلومتر خطا رفتیم! از همین جا سفت بچسبیم که آخرش باز حسرت های آشنا را نخوریم.

- فیلم اثر پروانه ای ضعیف بودن انسان را خیلی قشنگ نشان داد. اینکه هر چقدر هم زور بزند، و هرچقدر هم مطلع به عاقبت کارهایش باشد، باز هم یک پیچ و مهره شل می ماند و کارها خراب می شود. امروز دوبار، ضعف انسان را در برابر طوفان تصادف و شانس دیدم. یکی شان خوب بود البته. خواهرم تعریف می کرد که چطور فلانی را شناخته که او دوست همسر فلان دکتر بوده که آن دکتر از شاگردان فلان روانشناس برتر تاریخ علم بوده. و حالا می تواند کلی کمک بگیرد برای رفتنش و می خواهد مقاله نوشتن هایش را با کمک همان دکتر شروع کند... و من به او می گفتم که : "حالا دیدی درسته که می گن شانس در خونه ی کسی رو می زنه که تلاش می کنه؟!" و ته ماجرا به این فکر می کردم که چقدرررر تصادفی همه چیز درست می شود!

و دومین بار هم همان زمانی بود که شروع کردیم صحبت کردن در مورد 2-3 تا از خصوصیات عجیب و غریب اخلاقی من... و او هم سعی می کرد کندوکاو کند ریشه ی همه ی اینها را. و آخرش به این رسید که ثانیه ثانیه ی زندگی من همینطوری پیش آمده تا به اینجا برسم. و حالا چطور می توانم این شبکه ی تار عنکبوتی تصادف را بشکنم؟ کجا را باید درست می رفتم که نرفته ام؟ کدامشان را اگر طور دیگری می رفتم الان جای دیگری بودم؟ رمز گشایی جعبه سیاه انسان سخت تر از این حرفها است. شاید بهتر باشد بگویم: غیر ممکن تر از این حرف ها.

- امروز بر نفس اماره غلبه کردم و نرفتم دانشگاه! یکجورهایی زندگی ام داشت از هم می پاشید از بس که خانه نبودم. امروز ماندم و یک کمی اتاق را مرتب کردم. لباس هایم را شستم، بعد از سه هفته اصلاح کردم، یکمی هم ژنرالز بازی کردم. فردا خواندن امتحان بعد را شروع می کنم... 19 ام... ترم دوم دارد شروع می شود

امضاء: خزنده ی کِیاتیک