تعارف 94: می جازیم

من سلیقه ی موسیقیایی ام را به تدریج کشف کردم. نیو ایج های ونجلیز و کیتارو، و بعدش کلاسیک شوپن و موتزارت و بعد باخ و برامس و بعد مالر و بتهوون. بعد این وسط ها از تری دیز گریس شروع شد تا آلتربریج و کم کم متالیکا و حتی گزارش شده لحظاتی سیستم آو ا داون. آخرین ژانری که در من ظهور ناگهانی پیدا کرد جاز بود. با پلنگ صورتی هنری مانچینی هم شروع شد. بعد دیدن فیلم Whiplash هم کلی علاقه ام بیشتر شد. حالا اگر بخواهم مورد علاقه هایم را نام ببرم، تویشان حتما اسمی از I've got you under my skin و Fly me to the moon فرانک سیناترا، Take five دیو بروبک و Yardbird Suit و All the things you are چارلی پارکر هم می برم. حتی مثلا The way you look tonight تونی بنت که فرندز باز ها خوب می شناسندش. البته اگر به جاز بودن باشد، Le singe bleu ونجلیز هم برای خودش یک دنیا جاز است.

شاید این هم از همان عقده ی زندگی در گلدن ایج معروف باشد، اینکه موسیقی تو را ببرد به ۶۰-۷۰ سال پیش، جایی که هرگز نبوده ای! زمانی که بیشتر از دوران زندگی خودت برایت نوستالژی به همراه دارد. جاز برای لحظاتی که تا خرخره پر تکنولوژی شده ای و دوست داری فقط ۱۰ دقیقه جز قهوه و سیگار و کلاه شاپو و سالن نیمه تاریک و  همهمه ی مبهم و سن اجرا، هیچ چیز دیگر در تخیلاتت نمایان نباشد، عالی ست.

پ.ن. زشت است دیگر با وجود Spotify و Pleer.com و بات های دانلود موسیقی تلگرام، من اینجا آهنگ آپلود کنم! تازه اگر زشت هم نبود، حوصله اش نبود.