روز 447: یک قاشق بیسکوییت خیس خورده ی مارسل پروست

اینجا نوشتن دیگر برایم حال و هوای نوستالژی گرفته... فاصله افتاده و نمی دانم اصلا این طور نوشتن چه جایگاهی توی روزمرگی هایم دارد. اما امروز، ظهر، وقتی که هیچ کسی توی آزمایشگاه نبود، و من از مصاحبه ی کاری ساعت ۹ برگشته بودم، یک لحظه احساس کردم همان فشاری را دارم تحمل می کنم که قدیمها سر و کله اش که پیدا می شد،  سریع می دویدم پای کامپیوتر و شروع می کردم اینجا نوشتن. برای همین هم دو دقیقه سرم را گذاشتم روی میز. چندتایی نفس عمیق کشیدم و آمدم سراغ اینجا.

نمی خواهم و حوصله اش را هم ندارم که فعلا از این حال و احوال چیزی بنویسم اینجا. این پست ۱۰۰٪ همان کاربری سوپاپ اطمینان را دارد الان، برای اینکه منفجر نشوم و خون و کثافت اینجا را برندارد! می دانید... همین الانش احساس آرامش بیشتری دارم. یک چیزی بود مثل سرطان حرف. نمی دانم... الان دیگر نمی دانم چرا آمدم. بیخیال

امضاء: خزنده ی فرار