روز ۴۵۸: از آنها که می دانی

 می دانی که قبل از هر چیزی یک پاترول دو رنگ نیاز هست. نوک مدادی و نقره ای، دو در باشد بهتر است، شخصی طوری جلوه می کند. بالایش می توانیم یک باربند نصب کنیم شاید که نیاز شد. نیاز هم نشد، بالاخره رخ دارد برای خودش. داد می زند که:«ما اهل سفریم!» درونش را پایه هستی چرم نباشد؟ آخر می چسبد به تن. آدم عرق می کند اصلا زهرمارمان می شود نمی فهمیم کجا رفته بودیم کجا می رویم. روکش بخریم سیاه رنگ. هوم؟ می خورد بهش. ضبط هم که جزو ملزومات هست. اصل playlist که یکی درمیان هست ولی تو چون زورت بیشتر هست سه تا یکی می زنیم. سه تا به انتخاب تو، یکی به انتخاب من.
بعدش هم یک خانه ی گل گلی با همان طرح هایی که همیشه می بینیمشان و به ابر آرزو و رویاپردازی فرو می رویم. من یک گوشه اش را می کنم اتاق کارم، با همان تبصره ی وجود کاناپه. لپ تاپ و مینی پی سی + LED TV و دم و دستگاهشان روی میز، پشت سرم هم ستینگ مخصوص به خودم از یک سرور کوچک قوی، البته صدایش اذیت می کند ها، ولی قول می دهم بعد ساعت ۹ باهایش کار نکنم. مولفه ی ضروری بعدی هم ترکیب کاناپه-تلویزیون-میز هست برای ماراتن های ۲ الی ۹ ساعته ی فیلم و سریال. بقیه اش هرجور که می خواهد باشد، مهم نیست.
می دانم هر روز ۱۰۰ بار توی ذهنت می چرخد که لوکیشن اتفاق افتادن تمام این ضروریجات بالاخره کجاست، و شاید من فقط یکبارش را از تو بشنوم. اینکه قرار است اینجا بدویم یا آنجا یخ بزنیم. ولی به تو قول می دهم که کارهایمان یکی یکی دارد به نتیجه می رسد. لاکپشت وار بودنش شاید ناشی از زور کم من باشد،‌ولی از کمبود اراده نیست. ۲۲ خرداد و آن حرف زدن های چند ساعته را یادت می آید؟ ضربدر ۱۰ اش کن و بچسبان به امروز... به همان اندازه داریم جلو می رویم. گذر زمان همیشه پشت سرش با اسید سوزانده و جلو رفته و بالاخره یک کجا باید این روند را تمام کرد و والسلام، هر کجا که زورمان برسد اتفاق می افتد. قول. از همان ها که می دانی.

امضاء: خزنده ی ماراتن کار