روز 279: لطفا بروید بخوابید!

دراز کشیده ام روی فرش تازه جارو شده ی اتاق و عینکم را هم تمیز کرده ام. با خیال راحت کتاب را باز می کنم و شروع می کنم خواندن. به محض برقراری سکوت، صدای ممتد و شیرین پنکه به گوش می رسد و صدای نخراشیده ی بازیگرانی که توی تلویزیون عربده می زنند. یکی دو خط می خوانم و داستان را گم می کنم. دوباره بر می گردم و خط را می خوانم ولی باز گم می شود... یک "نچ" غلیظ می گویم و چهار دست و پا می روم در اتاق را باز می کنم:"می شه یکم کمترش کنید؟ ممنون"

دوباره به پوزیشن قبلی بر می گردم و کتاب را باز می کنم. ایندفعه صدا کمتر می آید اما همچنان به گوشم می رسد. صدای داد و بیداد فیلم و خنده ی اعضای خانواده پشتش. من نمی دانم. اینها نمی توانند در سکوت مردم را بخندانند؟ باز به طرف در می روم و با عجز و لابه باز می گویم:"کمترش می کنید؟ صداش میاد توی اتاق"

صدای مادرم از آن دور می گوید:"دیگه خودمون هم نمی شنویم حرفاشونو. هی داد می زنن صدا می ره بالا"

خب این هم توجیهی است برای خودش. اصولا تدوین و کنترل صدا در سریال های ایرانی هیچ نقشی ندارد و در حین پخش شدن موسیقی متن و گفتن دیالوگ ها و صداهای دیگر، باید مثل یک دی جی با ریموت تلویزیون صدا را کنترل کنید. باز هم در را می بندم و می روم گوشه ترین بخش اتاقم می شینم تا کمترین صدا را بشنوم؛ یعنی جایی که نزدیک به پنجره ی مشرف به اتوبان است. صدای روانی کننده ی لاستیک ماشین ها و بوق شان دست کمی از داد و بیداد تلویزیون ندارد. با لبخندی ملیح کتاب را می بندم و بار دیگر با خودم تکرار می کنم که: مگر شب را ازت گرفته اند؟ وقتی همه خوابیدند وقت زندگی کردن است. روز ها همان بهتر که یا بیرون دنبال کارهایم باشم یا از سقف اتاق آویزان باشم و بخوابم. درست است که early bird catches the worm ولی خب night owl gets the rat. و اینکه rat is juicy

امضاء: خزنده ی خفاش