روز 288: پیراناهای دریاچه ی بایکال

دلم تنگ ِ سیلوِن تسون شده، و کلبه ی چوبی جمع و جورش و دو تا سگهایش. دلم برای برف و بوران زمستانی و ردپای خرس های بایکال هم تنگ شده. من هم می خواهم هیزمم را جمع کنم و یک آتش کوچک به راه بیاندازم. صندلی را روی دو پایه بلند کنم و پایم را تکیه بدهم به دیوار چوبی کلبه، سیگار برگم را لای دندان بجوم و کتابهایم را با صدای کولاک که باد به زیر تخته های چوبی انداخته بخوانم. و بعدش هم بخوابم و صبح بروم آب از دریاچه بکشم. و باز شب، هر وقت که آسمان صاف بود و ماه هم خودنمایی نمی کرد ستاره ها را ببینم و کهکشان راه شیری را. و به دریاچه ی زیر لایه ی یکی دو متری یخ ِ زیر پایم خیره بشوم و پیراناها را تا عمق یک کیلومتری تشخیص بدهم.

درست است که من به ماجراجویی شش ماهه ی سیبری نرفتم. و حتی پایم را از کشورم بیرون نگذاشتم، و حتی در همین کشورم چند روز بیشتر در جنگل یا کوه نمانده ام. ولی دلم برای تنهایی بکر آنجا تنگ می شود. کلبه ای که نه هوایش گرم است نه دور و برش شلوغ و پر سر و صدا. آدم ها هم توی هم نمی لولند. و برای پیدا کردن یک نفر هم صحبت باید ساعت ها پیاده روی کنی تا به روستا برسی. این انصاف نیست که من این گزینه را برای استراحت نداشته باشم! آن هم وقتی حوصله ی یک قدم دیگر برداشتن را ندارم. یک سالی فکر کنم از خواندن کتابش می گذرد. و من در بازه های یکی دو ماهه به یاد این سفر می افتم. و به این فکر می کنم که، یعنی می شود یک زمانی، یک جایی، من فرصت کنم برای چند ماه اینطوری گم و گور بشوم؟!

---

پ.ن. احتمالا یکی دو ماه دیگر دوباره یک پست دیگر درباره ی این دریاچه از دستم در می رود لیز می خورد اینجا!

امضاء: خزنده ی برفی