روز 289: تنها الگوریتم است که می ماند

دو هفته ای می شود که دارم هر شب توی سر خودم و کامپیوتر می زنم تا پایتون را یاد بگیرم. (لازم به ذکر است که این برنامه توسط یک خزنده طراحی شده است. برای همین هم اسمش پایتون شده! نماد شکوه و ابهت خزندگان. این مار غول پیکر! بگذریم) چشم می دوزم به اسلاید های کتاب آموزشی، یک "ها؟" می گویم و دو دقیقه بعدش "آها!!" می گویم و سرم را مشتاقانه بر می گردانم ببینم کسی هست آن دور و بر ها که من هیجان اکتشاف متد ها و توابع جدید برنامه نویسی را با او به اشتراک بگذارم یا نه، همه سرشان توی گوشی شان است یا چشمشان به کتاب و تلویزیون یا دارند راجع به گاو مش حسن صحبت می کنند، بر می گردم و شروع می کنم به نوشتن کد های آموخته شده در محیط برنامه.

ولی یک مشکل اساسی وجود دارد به نام "الگوریتم". وقتی همه ی امکانات برنامه را در اختیار دارم و دانه به دانه شان را می شناسم و می خواهم شروع کنم به نوشتن یک برنامه، عین یک آفتاب پرست مست به صفحه ی مانیتور خیره می شوم، چرخدنده های سنگین چدنی زنگ زده ی ذهنم شروع می کنند جیر جیر کردن و روی هم چرخیدن و انگشتانم آرام کلیدهای کیبورد را لمس می کند بدون آنکه چیزی بنویسد. آقایی که روی شانه ی چپم با چنگکش نشسته، توی گوشم می خواند که برو صفحه ی بعد و جواب را ببین! و خانوم چنگ بدستی که نشسته روی شانه ی راستم و من به چشم خواهری فقط نگاهش می کنم تشویقم می کند که بیشتر فکر کنم و الگوریتم حل را پیاده کنم تا بتوانم کد را بنویسم. ولی انصافا حق با آقای چنگکی است. الگوریتم نوشتن رسما کار حضرت فیل است. من واقعا به کسانی که عین آب خوردن الگوریتم پیاده می کنند حسودی ام می شود. کوفتتان بشود

---

پ.ن. روایت هست روزی که خزنده توانست فلوچارت یا pseudo-code درست حسابی بنویسد، آن روز همانا عید است

پ.ن. عکس پست مربوط به کد نویسی پایتون نیست. پایتون خیلی قشنگ تر است. از این آکولاد های مزخرف ندارد. سمیکالن هم نمی خواهد. کارش درست است!

امضاء: خزنده ی سردرگم