روز 290: وحشی کردن ذهن رام

سه سالی می شود که از تدریسم در مدرسه می گذرد. تقریبا یادم رفته بود که کار کردن با بچه ها چقدر خسته ام می کند. حرف زدن مدام، شنیدن مدام، لبخندی که باید به زور حفظش کنم... اینها اصلا شبیه به خزنده نیست! هست؟ یک قالب سنگین از جنس سرب که باید یک ساعت و نیم توی این گرما نگهش دارم روی صورتم.

امروز روز اول کلاس رباتیک بود و من بعد از تمام شدن کلاس با بیحالی از موسسه آمدم بیرون. پاهایم بی حس شده بود، مثل اینکه دو روز هیچ چیز نخورده باشم، سه روز نخوابیده باشم و چهار روز هم در حال دویدن باشم! خب خیلی ها مثل من نیستند. نمونه اش خواهرم که پنج روز هفته اش را با تدریس بچه های 5 ساله تا 13-14 ساله پر می کند و همیشه شارژ شارژ است.

اما اتفاقات جالبی افتاد. اتفاقاتی به غیر از اینکه یکی از دختر های 8 ساله ی کلاس دائم به من می گفت "خانوم"! و فقط یکی در میان هم تصحیحش می کرد. اتفاق جالب این بود که چندتایی از بچه ها موقع سوال پرسیدن سوال های پرت و پلا می پرسیدند...

- آقا می شه با برق جاذبه رو خنثی کرد؟

- آقا می شه چندتا ربات ساخت که به هم وصل بشن؟

- آقا یه ربات می تونه بفهمه ما چی می گیم؟

- آقا یه ربات مثل آدم روح داره؟

- آقا یه ربات می تونه یه آدم رو بکشه؟

و کم کم حواسم به این سوال ها جمع می شد. احساس می کردم در خلاقیت محض غوطه ور شده ام! و در آتش بازی ذهن هایی غرق هستم که برای یکبار هم که شده مرزبندی شان را بیخیال شده اند و راجع به همه چیز تخیل و تصور می کنند. می گویند تغییری را که می خوای در دنیا ببینی، از خودت شروع کن. شاید این فرصت، فرصت خوبی باشد برای اینکه یک جرقه هم که شده توی ذهن بچه ها بزنم، و از والدینشان درخواست کنم یک جلسه بیایند و کار بچه هایشان را ببینند. و ویدیوی فوق العاده ی میچیو کاکو در باره ی مشکلات نظام آموزشی را نشانشان بدهم، و بهشان بگویم که توپ را از زیر پایشان، و کتاب را از زیر دستشان نکشند. عوضش تبلتشان را یک جایی قایم کنند و بگذارند برای روز های تعطیل. و بهشان خرت و پرت بدهند تا خراب کنند و بفهمند که توی دل و روده ی هر وسیله چه می گذرد، و شهربازی ببرندشان و بهشان یاد بهند که مگس و پروانه بگیرند و روی تخته خشک کنند... می خواهم کلی پدر مادر ها را تحویل بگیرم و بهشان بگویم که: جسارت نمی کنم و به شما توصیه نمی کنم، دارم درس پس می دهم پیش اساتید... و بعد بهشان بگویم که حواسشان به بچه هایشان باشد. چون تمام 13 نفر بچه ها کارتون "نجات رباتیک" را دیده اند و همه شان هم گوشی دارند هم تبلت هم با اینترنت کار می کنند هم سرچ با گوگل را بلدند و اصلا شاید یکی شان همین متن را دارد می خواند! ولی هیچ کدامشان تاحالا نزده یک وسیله ی برقی را بشکند و نمی دانند مادر بورد داخل کیس اصلا چه رنگی است، و هیچ کدامشان بالهای پروانه را از نزدیک ندیده اند، یا برعکس توی دوربین دو چشمی نگاه نکرده اند. هیچ کدامشان را تاحالا برق نگرفته، چون شیطنت نکرده اند...

این سیاهچال های انرژی، گذشته ی من و شما هستند. ترجیح می دهم برای 2 ساعت در هفته هم که شده نقاب کوفتی لبخند و توجه را روی صورتم تحمل کنم، ولی ده سال بعد حداقل دلم به این خوش باشد که 100 نفر را کنجکاو به دنیایشان کردم، و ذره بین دادم دستشان تا بروند بگردند...

امضاء: خزنده ی مدرس