روز 307: بَتِری لُو

به هنگام سپری کردن خستگی جسمی، چیز هایی هستند عجییب که شارژ می کنند. یکی شان دوش آب سرد هست. مخصوصا اگر به سبک فیلم های خسته زیر دوش دستت را تکیه بدهی به دیوار و سرت را بیندازی پایین و آب یک ده دقیقه ای شر شر از دک و پوزت بریزد. البته به علت کم آبی و فرهنگ بالای نگارنده، این مورد پر مصرف و پر هزینه تا اطلاع ثانوی در دسترس نیست.

مورد دوم صدا، قیافه و باد پنکه هست (مشخصا در فصل مزخرف تابستان) یعنی شده بادش بهت نخورد، اگر صدایش را بشنوی کافیست. و مسلما یک چرت بیست دقیقه ای کف پذیرایی، با همان لباس های کثیف بیرون.

مورد سوم که خیلی هاتان سعادت کشفش را نداشته اید، ماء الشعیر کلاسیک هست. یعنی بدون اسانس. از این تلخ هایش. بهترین راندمان را هم زمانی دارد که فقط یک وجب تا یخ زدگی فاصله داشته باشد. به بیان رایج، تگری. این یک مورد را الان زدم به بدن و جای هوس کنندگان بدجوری خالی.

از اینها. البته نه الزاما الکل دار!

از موارد دیگر می توان به یک ناهار چرب و چیلی سر ظهر اشاره کرد، آن هم وقتی که صبحانه را درست و حسابی نخورده باشی؛ ماساژ دست، یا به قول لر ها که به صورت فعل امری می گویند:" دستمه بَوِلا" (تشدید روی لام)، فوتبال پریمیر لیگ ساعت 18:30 هایش، یا ایضا چمپیونز لیگ های 11:15 ی، نسکافه (این یک مورد در محل حادثه قابل مصرف هست، یعنی سر کار یا دانشگاه، و نیاز نیست حتما پایتان برسد خانه)، و یک کتاب هیجان انگیز که از دیشب 20 صفحه اش مانده و الان می توانی تمامش کنی.

---

پ.ن. یادش بخیر قدیم ها این دیالوگ ها رایج بود: "شارژر سوزنی داری؟" ، "نه مال من بزرگه نمی خوره" ، "شارژرم سونی اریکسونه"... سونی اریکسون مرض ریخته بود شارژرش را عین سوکت دسته پلی استیشن زده بود. البته بماند نوکیا مرضش بیشتر بود و برای گوشی های خودش ده نوع شارژر استفاده کرد. خدا پدر کسی را که تز ِ شارژر های یکسان را داد بیامرزد

امضاء: خزنده ی ریچارجبل