روز 309: با مخلفاتش چند کیلو؟

من امشب ذهنم را وزن کردم. قبل از اینکه حتی بدانم سنگین بودن بهتر است یا سبک بودن. منظور ِ شخص بنده از سنگینی ذهن، یعنی هزاران مشغله و دغدغه که روی سرت ریخته است، باید هر از چندگاهی بهشان فکر کنی، و اگر نکنی کلاهت پس معرکه ست، بعلاوه ی هزاران فکر دیگر راجع به مسائل کم اهمیت و بی اهمیت که به هر حال درصدی از RAM مغز را گرفته اند. سبک بودن هم متضاد همین تعریف... خلاصه که وزن کردم. فکر کنم آنچنان هم سنگین نبود!

من به کارم فکر می کنم. به دانشگاه که دو ماه دیگر شروع می شود. به کتاب هابیت فکر می کنم که سومین رمان انگلیسی ام بود که خواندم و 10 صفحه اش باقی مانده، و به پیتر جکسون که تا دلش می خواسته دست برده توی داستان. به سریال big bang theory و سیزن هشتمش فکر می کنم. به لیست دانشگاه هایی که دارم برای اپلای کردن آماده می کنم، و به Oregon state university که انگار همه ی شرایط خوب برای من را دارد... دیگر اینکه به پاییز و هوای سرد و نسیم صبحگاهی آبان و آذر فکر می کنم، و به خیابان ولیعصر ِ باران خورده و برگ های ریخته. به فیفا 15 و تیم ناتینگهام فارست فکر می کنم که به لیگ برتر رساندمشان و حالا باید ببرمشان به چمپیونزلیگ. به پادکست هایی که هر از چندگاهی با دوستم کار می کنم فکر می کنم. باقی افکارم هم راجع به زندگی روتین چند نفر از دوستان و اعضای خانواده که باهاشان در ارتباط هستم.

دور و برم را که نگاه می کنم، خیلی ها کمرشان زیر بار دغدغه خم شده. با خیلی ها نمی شود یک کلمه هم حرف زد. دور و بری های من را باید با احتیاط صدا زد که مبادا دادشان برود هوا یا اشکشان بریزد پایین. دوست داشتم آنها هم مثل ِ الان ِ من باشند! به همان اندازه که دوست دارم همیشه مثل همین الانم باشم. نمی شود فکری توی ذهن نداشت. فقط باید فکر های بی خطر و کم هزینه داشت، و پشت دوراهی هایی گیر کرد که یک سرش مرگ و یک سر دیگر زندگی نباشد، بلکه تفاوت میان "این راه" و "آن راه" فقط به اندازه ی 10 قدم کم و زیاد تو را به مقصد برساند. یک زندگی ساده، با مسائل تعریف شده، بدون حضوری متشنج و اضافی، با احتمال بارش بخت و اقبال به همراه باران پاییزی

امضاء: خزنده ی سبک