روز 334: من دچار پبوند های کووالانسی شدم

اساتید محترم رشته ی پزشکی، داروسازی، روانشناسی و احتمالا شیمی، می دانند که عواطف و احساسات ما به طرز عجیبی تابع سطح ترشح هورمونها در بدنمان هست. اگر نخواهم وارد مباحث فلسفه ی ذهن بشوم (که من غلط بکنم بشوم) خیلی ساده همان باور عمومی را دنبال می کنم: اگرچه علت بروز احساسات، شیمیایی است، اما دلیل اش رخدادی هست بیرون از ما... و اینکه اگر بدانیم که احساساتمان چیزی جز تغییر خط تعادل این هورمون ها نیست، چیزی به کنترل احساساتمان اضافه نکرده و از آن کم نخواهد کرد.

ولی... ولی به راحتی هم نمی شود از کنار این موضوع گذشت. درست است. من هم هرچقدر روی این موضوع پافشاری کنم، باز هم در یک شرایط سخت استرس می گیرم، در یک شرایط ناگوار ناراحت می شوم و در یک شرایط رمانتیک عاشق می شوم، و دانستن منشا بروز عواطف هیچ کمکی به من نمی کند. درست است، اما علم به این موضوع حداقل به من یادآوری می کند که احساسات آنقدر ها هم خالص نیستند که فکرش را می کنیم! اگر غدد فوق کلیوی خزنده به هم بریزد و فرت و فرت آدرنالین ترشح کند، (با فرض منفجر نشدن قلب و مغز!) آنوقت خزنده از آشیل هم شجاع تر خواهد شد. و با یک شات قانونی یا غیر قانونیجات و افزایش دوپامین، آنوقت خزنده بجای نوشتن این چرندیات خواهد رفت و با آهنگ دیوید گتا خواهد رقصید. و اگر هیپوتالاموس خزنده عیب پیدا کند و دیگر آکسیتوسین تولید نکند، دیگر خبری از عشق نخواهد بود!

انسان ها موجودات مضحکی هستند از این نظر. آدم فکرش را می کند می بیند چه لحظات که در زندگی اش نگذرانده. و خیلی هاشان بر پایه ی همین ترشحات هورمونی بنا شده بوده. من همچنان به ایموشن پرستان احترام می گذارم! و می گویم لبخندتان زیبا، و عشقتان خالص... اما هر از چندگاهی به این سیستم نگاه بیاندازیم و بهش فکر کنیم بد نیست. شاید بعدا اگر گیر یک احساس افتادیم، مثل خود ِ من در دو هفته ی اخیر، زیاد خودمان را اذیت نکنیم و بدانیم که دنیا ماشینی تر از این حرفا هست!

امضاء: خزنده ی بیولوژیکی