روز 276: مردی که با دوستانش می خندد

اگر کار به فلسفه بافی و تئوری پردازی بکشد، من اولین کسی هستم که موافقتم را با مدل "انسان تنها" اعلام می کنم. خب شاید این مدل، مدل درستی است، شاید من عقده ی تنهایی ام را دارم، شاید اصلا یک بیماری روانی دارم از جنس جامعه گریزی... نمی دانم. ولی این را می دانم که این مدل را فقط در عالم فلسفه بافی و تئوری پردازی حمایت می کنم. در عمل چهار فروند انسان به عنوان "دوست خوب" دارم که تعادل فکری و ذهنی ام را با آنها بدست می آورم.

اگرچه همیشه به من غر می زنند که "ماهی دوبار ملاقات برای یه دوستی کمه" و من بعضی وقتها ناخودآگاه سعی می کنم ازشان دور باشم. اما اعتراف می کنم که بدون آنها یک چیز بزرگ در زندگی ام کم دارم. دو تا از این عجایب، شریک زندگی ِ هم هستند و یکی از باحال ترین زوج های ممکن را تشکیل داده اند! بودن آنها با هم یکی از اشتباهات بزرگ من در پیش بینی آینده است. من همیشه فکر می کردم این "شراکت در لحظات هم" مثل بسیاری از شراکتهای دیگر که بر پایه ی احساس مطلق بنا شده، بی برو برگرد شکست می خورد. راجع به چند مورد قبلی حق با من بود ولی این یکی نه. بابت این آینده ای که برخلاف پیش بینی ام هم رقم خورد بی نهایت خوشحالم. چون حالا آن دو نفر را به عنوان دوستهای فوق العاده کنار خودم دارم.

امشب با زور کتک من را ساعت 8 از کارگاه دانشگاه بیرون کشیدند تا یک ساعتی را با هم بگذرانیم. بعدش هم به من گفتند با ماشین من را می رسانند خانه تا بتوانیم نیم ساعتی بیشتر با هم گپ بزنیم. بعدش هم به من گفتند که این یک ماه نمی خواستند مزاحمم بشوند ولی دوست داشتند من را ببینند. و من ته سیگارم را زیر کفشم له می کردم و چیزی نمی گفتم. احساس می کردم این نوع از احساس را باید دوست داشته باشم و قدر دان آن باشم نه از آن فرار کنم. لحظات پر از خنده و بحث هایمان در باره ی رشته ی تحصیلی من و خاطرات آنها و ارباب حلقه ها و منچستر یونایتد، و آینده مان و تمام برنامه هایی که داریم، همان چیزی است که هر از چندگاهی به آنها احتیاج دارم و دیگران هم همین طور. یاد یک ماه پیش افتادم که بی هوا بهشان گفتم یک ماهی این دور و بر ها آفتابی نمی شوم و بعدا خبرشان می کنم که همدیگر را ببینیم؛ و پیش خودم فکر کردم پرهیز متعصبانه ام از پدیده ی احساس، کم کم دارد رنگ نامردی به خودش می گیرد. امشب به چند سال بعد فکر کردم که شاید حسرت این روزها را بخورم. من این چهار نفر را نمی توانم از زندگی ام حذف کنم. هر چقدر هم بخواهم مثل مار ها، تنهایی بخزم توی لانه ی تاریک و نمناک.

امضاء: خزنده ی نارفیق