روز 571

یکی دو روز آخر تعطیلات گفتم ایمیل و مسنجر کارم را چک کنم تا موتورم گرم بشود برای شروع دوباره. یک کمی هراس داشتم، نکند که یکهو پیغام های هولناک و وحشت زده ی همکاران که این را چه کنیم و آن را چه کنیم بریزد توی دامنم. بعد از تغییرات سال قبل موسسه، منتظریم که یک آقا بالاسر، یا خانم بالاسر بیاید به عنوان پست دکترا تیممان را بگیرد به دست. بعد از گذر یک ماه ژانت، سوپروایزر جدید، آدم به درد بخوری پیدا نکرده، و برای همین هم من را سانتی متر به سانتی متر دارد هل میدهد توی این موقعیت. من هم مشکلی با پیشرفت ندارم. این ارتقا خودش یک پیروزی بزرگ هم محسوب می شود که دلمم هم بخواهد. منتها مشکل اینجاست که ارتقای غیر رسمی نتیجه اش می شود آش نخورده و دهن سوخته. من باب مثال، من همچنان مثل یک ریسرچر باید مقاله ام را بنویسم و کارهای دکترایم را انجام بدهم، مثل یک ریسرچر گزارش پروژه ام را بنویسم و کدم را بزنم، و بعد به عنوان "پست داک" هم مسئولیت این و آن را به عهده بگیرم. و ته ماجرا این بشود که وقتی بعد از مرخصی ایمیلم را باز می کنم بترسم که سقف موسسه را روی سرمان خراب نکرده باشند این چند روزی که نبودم. البته همکارها اینطور هم دست و پا چلفتی نیستند.  کارشان را به روال سابق انجام میدهند و دست بر قضا مسئولیت آنها هم بیشتر شده، فی الواقع یک پست دکترا را با اره تقسیم کرده اند به چهار پنج قسمت و هر کدامشان را انداخته اند بغل یک کداممان. منتها کله اش رسیده به من، و فعلا باید با آن روپایی بزنم تا یک پست داک واقعی پیدا کنیم. زین روی، می نشینم با این و آن گزارش پروژه بنویسم، یک چشمم به outreach و بلاگ پست ها باشد، از آنطرف گزارش سوپروایزر قبل را برای 2023 تکمیل کنم، بعدش هم بروم ساختمان شیشه ای آنطرف خیابان و توی کارگاه استارت آپ های تحت حمایت موسسه شرکت کنم که چند هزار ناقابل گیر دپارتمان مان بیاید.

در این میان هم دریافته ایم که گذر زمان متناسب هست با تعداد دفعاتی که می نشینی یک گوشه به سه کنج سقف زل می زنی و به بدبختی هایت فکر میکنی. مثلا از زمانی که استارت راند آخر را برای مقاله ی آخر و آماده کردن دفاع دکترا زدم دو ماهی بیشتر نمی گذرد، که از آن 20 روزش هم مرخصی بودم. ولی در ذهن، دو سه سالی هست انگار که گیر کرده ام توی این مرحله. این البته به سوال پرسیدن بقیه هم مربوط می شود. مثلا امروز می پرسد چه خبر از دکترا و می گویم مقاله ی آخر را دارم می نویسم. هفته ی بعد می پرسد چه خبر از دکترا و من همچنان دارم همان مقاله را می نویسم، چون نوشتن مقاله توی یک هفته به سرانجام نمیرسد. ولی اثرش این می شود که دو بار یا بیشتر از تو پرسیده اند چه غلطی داری می کنی و تو همچنان همان وضعیت قبل مانده ای. حالا من همچنان دارم مقاله را می نویسم تا بلکه این تکرار بی انتهای groundhog day تمام بشود. شاید همین را بهانه کنم اصلا قید پیشرفت کاری را بزنم. بنشینم برای خودم یک چرخدنده ی بی معنی بشوم توی یک ماشین بزرگ، که بدون هیچ دغدغه ای می چرخد و کسی هم کاری به کارش ندارد. خب تاثیرات مالی اش را هم می گذارد، دارم اما فکر می کنم که شاید ارزید... اینها هذیان های گرم شدن هوا هم شاید باشد. بقیه ی تصمیم گیری بماند برای فردای فارغ التحصیلی.

به پی نوشت، فیلم Dune هم نا امیدم کرد. شاید زیادی امیدوار کرده بودم خودم را وقتی به آهنگساز و کارگردانش پی برده بودم. دیشب چراغها را خاموش کردیم، خوراکی و چای هم آماده بود. ماه بانو به سکانس سوم نرسیده خوابش برد، من هم کم کم دلسرد شدم تا اینکه به نشانه ی اعتراض بیست دقیقه ی آخر فیلم را بگذارم برای فردایش. همان کتابش را میخوانم بهتر هست.