روز 357: ردگیری روزهای تقویم با دستور fsolve

- چند قرن گذشت تا 1 مهر بشود. بعد کم کم هر روز، به 24 ساعت طی شد. بعد از 10 سال کلاس رفتن به تقویم نگاه کردم و دیدم هنوز 7 مهر هستیم. حس خوبی بود! انگار 10 سال بیشتر برای زندگی وقت گرفته بودم. بعد که از 11 مهر گذشتیم، حساب کار از دستم در رفت. 2 روز بیشتر از 11 مهر نگذشته بود که دیدم 25 مهر شده. الان هم که انگاری دارد ماه تمام می شود. این ماه، یکی از غیر خطی ترین ماه های عمرم بود! توی این 30 روز، وبسایت time.ir  ، بیست و هفت درصد بازدیدش را مدیون من هست. بس که رفتم ببینم امروز چندم هست.

- اگر از رنگ بنفش بدتان بیاید، مشکلی نیست. اما اگر از رنگ بنفش بدتان بیاید، و دیوار خانه تان هم تماما به رنگ بنفش باشد، آنوقت باید یک فکری به حال خودتان بکنید... من از تغییر متنفرم. در واقع بهتر است بگویم از تغییر نرخ تغییرات متنفرم. یعنی اگر وضعیت فعلی مان x باشد و سرعت تغییر وضعیت فعلی v باشد و نرخ تغییر تغییرات a، من مشکلی با v ندارم اما از a متنفرم. یعنی خلاصه اش این می شود که ما همگی در زندگی جلو می رویم، بزرگ می شویم، پولدار می شویم، موفق می شویم، شهرمان را عوض می کنیم، کارمان را عوض می کنیم، دوستانمان را کمتر و بیشتر می بینیم، پیر می شویم... این را می دانم. اما متنفرم از اینکه یک پله ی ناگهانی در این تغییرات بخورد، و روند ساده ی رو به پایان زندگی یکدفعه شتاب بگیرد. مثلا اینکه دوستانم یک مخاطب خاص جدید پیدا کنند! یا مخاطب خاصشان را از دست بدهند و تنها بشوند. یا یکدفعه از دنبال کردن هدفشان نا امید بشود، یا اتفاقی برای خانواده شان بیافتد، یا شغلشان را از دست بدهند... برای خود من هم همینطور. اما ماجرا این است که من اختیار زندگی خودم را دارم. می توانم همینطور یکنواخت ادامه بدهم، نه مخاطب دار بشوم، نه رابطه ام با دوستانم را قطع کنم، نه نا امید بشوم نه کاری کنم که شغلم را از دست بدهم. دکور اتاقم را عوض نکنم و لباس نو نخرم، اما زندگی دیگران تغییر می کند. و این تغییر نه تنها حق هر کسی هست، بلکه طبیعی ترین فاکتور این طبیعت است. و من اگر بخواهم رو ترش کنم، نه تنها علیه حق بقیه قیافه گرفته ام، بلکه خواسته ام طبیعت بعد از میلیونها سال بخاطر دل من عوض بشود! و از آنجایی که من منطقی ترین خزنده ی روی زمینم، همچنان از رنگ بنفش بدم خواهد آمد ولی نمی زنم در و دیوار خانه را با پتک بیاورم پایین. از آنطرف این نفرت از تغییرات را هم کاری اش نمی توانم بکنم. حالا تازگی ها یاد گرفته ام با دید مثبت به اتفاقات نگاه کنم. جواب هم می دهد. بالاخره یک لحظه آدم یک لرزه ای می افتد توی وجودش ولی تمام می شود دیگر... تا بوده همین بوده. همه چیز تغییر کرده، و نرخ تغییرات هم تغییر کرده، و احتمالا نرخ تغییرات نرخ تغییرات هم ثابت نمانده.

خلاصه... کلا ولش کنید! اصن چرا به من نگاه می کنید؟ جلوی پایتان را نگاه کنید نخورید زمین! با تمام وجود تغییر کنید، این زندگی شماست، اما قول بدهید با تمام وجود موفق بشوید. آنوقت من یک لبخند ملیح می زنم و می گویم:"ارزشش را داشت."

امضاء: خزنده ی استیبل