روز 378: تو حواست به بمب باشد، من به چرخش زانوی پای تکیه گاه

از زمانی که ماشین های قلچماق یگان ویژه و امنیتی و اینها دم در ایستگاه های مترو نگه می دارند،کلا مکالمه ی افراد دور و بر شده تهدید داعش و وقایع پاریس. از زمانی هم که برایشان تعریف کردم ساعت ۱۰ شب دو تا مرد مشکوک را که چادر گل گلی سرشان کرده بودند و سریع از چهارراه ولیعصر رد شدند دیدم،می زنند توی سرم که: خاک بر سرت. اگه بمبی منفجر بشه مقصر تویی... من هم هی می گویم که خب برادران زحمت کش پلنگی پوش خدایی نکرده نابینا نیستند که. ۱۰ تایشان توی پیاده رو قدم می زدند. بعد دوستم می گوید هر روز به قیافه ی آدمها نگاه می کند تا تروریست ها را پیدا کند. من هم می گویم هر روز به پای مردم نگاه می کنم ببینم مکانیزم راه رفتن انسان یا به قول این مهندسی پزشکی ها gait چجوری هست.

حق هم با من بوده تا الان. دوستم بعد ۴ روز زل زدن به این و آن هنوز کسی را پیدا نکرده. ولی من بعد از۱ هفته چشم دوختن به پای تک تک آدمهایی که توی ایستگاه مترو از جلویم رد می شوند خیلی چیزها فهمیدم. مثلا اینکه می توانم ماهیچه ی پشت ساق پا را توی رباتم با یک آرتیفیشیال ماسل مدل کنم تا دیگر نیاز به موتور دورانی مفاصل نباشد. یا اینکه CPG قدم زدن انسان را می شود با دو عملگر پسیو در زانو و دو عملگر اکتیو در مفصل مچ پا تولید کرد... گردنم هم درد می کند از بس موقع راه رفتن به پاهای خودم خیره شده ام.

امضاء: خزنده ی حواس جمع