روز 253: خزنده ها هم پرواز می کنند

می ترسم بگویم: کارهایم فوق العاده پیش می روند. چون آخرین باری که همه چیز عالی به نظر می رسید، من گرفتار یک ماجرای دو سه ساله شدم، وضعیت دانشگاهم حسابی به هم ریخت و هزاران چیز را مفت و مجانی از دست دادم. اگر چه خیلی چیز ها هم بدست آوردم. اما خب... فکر می کنم تا همین یکی دو هفته ی پیش که نتیجه ی کنکور ارشد آمد، من در واقع داشتم گند و کثافت های آن ماجرا را جمع می کردم...

ایندفعه البته حس خوبم با دفعه ی قبل فرق می کند. آن زمان احساس می کردم اتفاقی منحصر به فرد و رویایی برایم افتاده و من حالا باید خودم را بسپارم به دستان سخاوتمند تقدیر، و بروم چند ثانیه ای روی تپه های سبز برای خودم رقص باله بروم و فرود نهایی ملایمی روی لطافت بی نهایت سبزه ها داشته باشم. بعد فهمیدم آن زمان دست تقدیر داشته من را بندری می رقصانده و آخرش هم با مخ خورده ام روی کف سیمانی زندگی واقعی. البته جناب آقای تقدیر آخرش یک جلسه ی توجیهی برایم گذاشت و به من فهماند که ایراد کارم کجا بوده و من توی این سه چهار سالی که از آن ماجرا می گذرد سعی کرده ام طبق همان دستورالعمل ها پیش بروم. این دفعه اما نه خبری از باله و چمنزار است و نه خبری از بندری و زمین سیمانی. ایندفعه احساسی کاملا زمینی و واقعی دارم: باید کارهایی انجام بدهم و دارم انجام می دهم. همین و بس

حدود یک سال پیش، وقتی شروع کردم برای کنکور بخوانم توی ذهنم رویای طی کردن مسیرم تا انتهایش را می پروراندم. یعنی بتوانم برای مقطع ارشد جای خوب و درست حسابی ای قبول بشوم و برای دکتری از یکی از دانشگاه های معتبر پذیرش بگیرم و زندگی اصلی ام را شروع کنم. بعد به این هم فکر می کردم که من هم هیچ از پول و ویلای اسپانیا و ماشین فورد موستانگ و حوریان زمینی بدم نمی آید. ولی اولا اینکه آدم ِ بازی با پول نیستم، ثانیا از یکسری چیز های دیگر خیلی بیشتر خوشم می آید. مثل جریان علمی 2050 رباتیک. مثل رویای خلقت انسان واره هایی که در آینده ای نه چندان دور دور و برمان می پلکند. مثل ساعتها نشستن جلوی مانیتور و زل زدن به کد های کامپیوتری برای دیباگ کردنشان و تست گرفتن از برنامه. مثل ور رفتن با مسائل عجیب غریب. من بیشتر از اینکه دوست داشته باشم توی پول از جیبم بیرون بزند، دوست دارم کسی باشم که آخرین شانس حل مشکلات است. اینکه همه من را به اسم نابغه ی دیوانه ی این رشته بشناسند. کسی هم جز برای حل کردن همین مشکلات و اجرای همین پروژه ها پیشم نیاید. این هم قبول! هر روز هم این رویا پردازی ها را برای خودم ادامه می دهم تا حوصله ی نشستن پای کارهایم را داشته باشم...

با خودم فکر می کردم برای اولین بار بعد از حدود 17 سال من 8 ماه تمام بی مسئولیتی را می توانم تجربه کنم. یعنی از ماه بهمن 93 تا شهریور 94. زمانی که نه درس هست نه کار نه سربازی و نه هیچ چیز دیگر. این فکر وقتی با کرختی همیشگی بهار و رخوت صدای هیپنوتیزم کننده ی پنکه توی گرمای تابستان قاطی شد، احساس می کردم دیگر سنگ هم از آسمان ببارد من حوصله ی انجام کاری را ندارم؛ در واقع خودم را برای 8 ماه خواب تابستانی آماده کرده بودم. ولی به زور و ضرب همین رویا پردازی هایی که آن بالا نوشتم، الان می نشینم پای کارهایم و سعی می کنم به 4 ماه وقت بی صاحب روبرویم نگاه بد نکنم! چون دیگر کار من برای رسیدن به آن رویا ها شروع شده است. فروردین با خودم فکر می کردم که هنوز وقت برای فکر کردن هست. ولی الان باید تصمیم نهایی ام را گرفته باشم. یا الان یا هیچ وقت دیگر... و گرفته ام.

عین خیالم هم انگار نیست وقتی می گویم: من 24 سال دارم. بیست و چهاااار سال! اگر شد توی 6 سال باقی مانده تا 30 سالگی به جایی رسیده باشم که هیچ. اگر نه... خدا یار و نگهدار همه چیز!

امضاء: خزنده ی مصمم