روز 260: پدیده ی نسبیت لا ویدا لوکا

زندگی دیوانه وار، یا به بیان شاعرانه ی جیبسی های کلاه ده گالونی بر سر La vida loca ، از آن چیزهاست که خیلی راحت می شود در باره اش یک چند ساعتی سخنرانی کرد و مردم را سر کار گذاشت. همین کاری که پپسی با live the moment اش می کند و همه جامه بر کنند که "در لحظه زندگی کن"

البته این ویدا لوکایی که چند سالی می شود روی بورس آمده معنای در لحظه زندگی کردن را نمی دهد. زندگی دیوانه وار عبارت است از انجام دادن هر کاری که باعث می شود cool جلوه کنی و کلی کیفش را ببری، ولی بخاطر ملاحظات اخلاقی یا عرفی یا احتمالا برای ما ملاحظات شرعی و گشت ارشادی هر کسی جرات انجامش را ندارد. "واو...! چقدر کول! خوشمان آمد. ما هم برویم ماشین منفجر کنیم و توی میدان شهر بزنیم و برقصیم!" ماجرا اینجاست که اگر یک کمی از سطح هورمون های شادی بخش بالا بیاییم، و زیاد هم نخواهیم به سقراط و افلاطون بچسبیم، این وسط ها می توانیم بگوییم که: دیوانه بازی زندگی هر کسی مثل مال بغل دستی اش نیست. همه قرار نیست بروند بانجی جامپینگ یا از سوپرمارکت برای تفریح دزدی کنند و شبش هم بروند یک چیزی دود کنند بروند هوا. نمونه ی بارز یک ویدا لوکای کاملا شخصی و منحصر به فرد را "گرگوری هاوس" سریال House MD نشانمان می دهد. نوابغ مثل نابغه ها دیوانه بازی در می آورند. کاریش هم نمی شود کرد

دوباره بر می گردیم به همان بحث "تظاهر کن تا اتفاق بی افتد". من چندان مخالف زندگی دیوانه وار نیستم. درست است زیاد حوصله ی تغییر را ندارم. ولی مشکلم با "تغییر است" نه "شرایط بحرانی و دیوانه وار". برای همین می گویم شاید بهتر باشد به جای آنارشی بازی در آوردن یا از سر و کول هم بالا رفتن، زندگی دیوانه وارمان را روی یک هدف نشدنی ولی ارزشمند تنظیم کنیم. هدفی که دنبالش رفتن دیوانه بازی است. مثل همین دکتر هاوس که با بیماری ها سر جان بیمارانش قمار می کند!

امضاء: خزنده ی قمارباز