روز 262: I'm Jack's disrupted motivation

طبق گفته های مل تامپسون در کتاب "من"، شخصیت ما پارچه ی رومیزی ای است شامل تمام داشته هایمان که از حافظه قرضش گرفته ایم، و این پارچه افتاده است روی میز واقعیات بیرونی. دنیا بدون "من" یک تکه گوشت یخزده است، و "من" هم بدون واقعیات بیرونی، یک پلاستیک خالی و پاره پوره است که معلوم نیست به چه دردی می خورد.

پس با این تقاسیر اگر واقعیات بیرونی تغییر نکند، و من هم تغییر نکند، ما نباید نگرشمان به دنیا را دچار تغییر ببینیم، یا حداقل نگرشمان به خودمان را. اگر در عرض 10 ثانیه ناگهان یک سونامی می آید و هدف ها را عوض می کند، تمام انگیزه را می گیرد و همه چیز را می شورد می برد، عقل سلیم حکم می کند که بخاطر تغییر دنیا نبوده، بخاطر تغییر همان پارچه ی رومیزی بوده.

ولی خیلی جالب است این تغییر. همان چیزی که برای من شبها اتفاق می افتد. و من هر روز صبح باید یک مرور کلی داشته باشم بر روی تمام هدف ها و ارزش هایی که شب قبلش بمباران شده اند و تکه و پاره افتاده اند گوشه ی بخش "بی اهمیت" ذهنم. و سعی کنم دوباره برشان گردانم سر جایشان. این مرض را هم نمی دانم چطور می شود درمان کرد. اصلا قابل پیشگیری است؟

شاید باید به این نقل قول معروف بسنده کنیم که می گوید شادی خندیدن نیست. شادی این است که بتوانی سریع گریه ات را قطع کنی و از ماجرای اسفناک بگذری. شاید آدم های موفق ویژگی شان این بوده که در عرض یک دقیقه این سونامی را تمام می کردند و اتاق ذهنشان را کامل مرتب می کردند.

---

پ.ن. دو جمله ی آخر کاملا دزدی از مکالمه ی امروزم با یک دوست.

پ.ن.2 تیتر هم یک تقلید بی مزه از بامزگی های fight club... بقیه اش دیگر مال خودم است.

پ.ن.3 قهرمانی چمپیونز با انزجار تمام مبارک طرفداران بارسلونا. برید خوش بگذرانید تا عمو فن خال سال بعد به حسابتان برسد!

امضاء: خزنده ی مقطوع