روز 265: هرکسی صلیب خودش را به دوش می کشد

من از ویدیوهای وایبری و واتس آپی متنفرم. از این ویدیو های طنز که یک کسی می خورد زمین جمجمه اش فرو می رود توی دیوار، یک بچه هفت بار پشتک می زند از کاناپه می افتد، موهای یک کسی آتش می گیرد... بعد همه هم می خندند! یا ویدیو هایی که می خواهند آدم را حالی به حولی کنند و عظمت پروردگار را به یاد ما بندگان خس و خاشاک بیاورد و انسانیت را به ما برگرداند. من حرصم می گیرد. نمی دانم چرا. البته می دانم چرا. ولی سعی می کنم نگویم. یعنی سعی می کنم جلوی دهنم را بگیرم و به طرف مقابلم نگویم که تو خیلی احمقی. سعی می کنم نگویم آشوب درونی ای که بدستش آورده ای را بگذار دم کوزه آب خنکش را بخور. چون وقتی با یک فیلم یک دقیقه ای حالی به حولی می شوی، یک دقیقه ی بعد هم همه چیز یادت می رود. البته من زیبایی هنر مینیمال و داستان های یک خطی و فیلم و انیمیشن کوتاه را نادیده نمی گیرم. من خودم طرفدار پر و پا قرص انیمیشن کوتاه هستم. یک کالکشن هم ازشان دارم! من هم La maison en petit cubes را که دیدم یک روز کامل توی فکر بودم. ولی بحث، این است که شورش را در آورده اند. هر چیزی هم شورش در آورده بشود، گند می خورد. هر روز از ده جانب مختلف هر کدام 20 فیلم نشانم می دهند که : خزنده... بیا اینو ببین خیلی باحاله.

امروز یکهو عصبانیتم زد بیرون به طرف مقابلم گفتم: خوشم نمیاد از این ویدیو ها. نشونم نده

- واا...!! از چیش خوشت نمیاد؟!

- خوشم نمیاد دیگه. قضیه لوث شده (خوشبختانه در گفتار نیازی نیست بدانی لوس درست است یا لوث، چون در آن وضعیت من مغزم قفل کرده بود). بدم میاد هی دست به دست می چرخونید همه عین بچه ها با دیدن این ویدیو اون ویدیو هی می خندید خوشحال می شید ارضای هنری هم می شید

- چرا پیچیده ش می کنی انقد؟ یه ویدیوه دست همه می چرخه واسه تفریح. اون به من نشون می ده منم به تو.

- نمی خواد به من نشون بدی. خودت ببینشون فقط. هر کسی صلیب خودشو روی دوش می کشه

این جمله ی آخرم انقدر سنگین و بی ربط بود که طرف مقابلم ترسید در مورد قصد من از استفاده ی این جمله، چیزی بپرسد. آخر خیلی مطمئن و جدی گفتم. او که راضی شد، هیچ... ولی خودم تا بیست دقیقه داشتم فکر می کردم که چرا باید این جمله را بگویم؟ آخر سر هم به تنها نتیجه ای که رسیدم این بود که از فرط انزجار مغزم سیم چسبانده. یعنی در این حد حرصم می گیرد!

امضاء: خزنده ی مسخره