روز 270: پلیمر

قدیم ها می گفتند آدم سفر دیده عقلش خوب کار می کند. ریش هنوز سفید نکرده چنته ی تجربه اش را می بندد. خب آدم دنیا دیده باید هم با تجربه باشد. ولی معلوم نبود که این آدم دقیقا کجای دنیا را دیده که به این درجه از بینش رسیده! من فکر می کنم "مردم" دنیا را می دیده.

هرچقدر بیشتر زندگی های متفاوت را می بینم، بیشتر به این موضوع ایمان می آورم که زندگی ما همه کپی های کم رنگ و پررنگ زندگی بغل دستی مان است. لحظه هایمان میان تکه های وصله شده ی پارچه گیر کرده است، تکه پارچه هایی که در زندگی دیگران هم عینا استفاده شده، فقط شاید ترتیبش یک چیز دیگر باشد. من الان در زندگی دیگران تمام اتفاقات گذشته ام را می بینم. اولش احساس می کردم "من" که به این حد از تجربه رسیده ام باید کمکی به حال کسی بکنم که به تجربه می دانم چه بلایی قرار است سرش بیاید. خیلی هم زور می زدم. هر دفعه هم طرف مقابلم قبول نمی کرد و با سر می رفت توی چاه... بعد یک مدت دیدم خودم هم کم نصیحت نشده ام. خودم هم کم از این و آن نشنیده ام که:" از تجربه ی من درس بگیر" و باز هم با سر بروم توی چاه... بعد یک مدت فهمیدم این سناریو خیلی وقت است که روی صحنه بازی می شود، شاید به قدمت سن بشر باشد. من چشم روی الگوهای مشابه و تجربه ی دیگران ببندم، اشتباه کنم و خودم هم بشوم یک الگوی دیگر. یک "درس عبرت" دیگر. مثل همان انیمیشن کوتاه "alma" من هم بشوم یک عروسک دیگر روی قفسه کنار صدتا عروسک قبلی

حالا سعی می کنم وقتی گذشته ی خودم را توی حال کس دیگری می بینم، زیاد به روی خودم نیاورم. وقتی فلان کس را می بینم که دقیقا در تاریخ 15 دی سال 89 زندگی من قرار دارد، سه سال زندگی ام از جلوی چشمم می گذرد و دهانم را باز می کنم تا یک حرفی بزنم. ولی باز هم یادم می آید که جلوی این ماجرا نمی شود ایستاد. چطور که بقیه نتوانستند من را مجاب به غلط بودن یک راه بکنند و نگهم دارند.

امضاء: خزنده ی ریش سفید