روز 277: من ِ گناهکار

جناب پاسکال به امثال من که به زندگی پس از مرگ اعتقاد نداریم می گوید: اگر چنین چیزی وجود داشته باشد، من بُرده ام و تو باخته ای. اگر هم وجود نداشته باشد، تو بُرده ای ولی من هم نباخته ام... این دفع خطر احتمالی یا Pascal's wager را دیندار ها خیلی دوست دارند. توی روی امثال من هم خیلی کوبیده اند! حالا درست است که یک بحث کوتاه بر پایه ی استدلال برای رد شرطیه ی پاسکال کافی است، ولی شاید بد نباشد یک چرتکه بیاندازم ببینم اگر زندگی بعد از مرگ واقعا وجود داشته باشد، جای من در کدام طبقه ی دوزخ دانته هست. برای معیار هم 7 گناه کبیره ی معروف را به عنوان نقطه ی اشتراک مذاهب پر طرفدار قبول می کنم. چقدرر من ماهم!

  

1- Luxuria - Lust: خدا مرگ بدهد! فعلا هر گناهی داشته باشم شهوت را ندارم. جناب آزمودیس خان، شرمنده، گرفتار تو یکی نیستم!
- نمره 5/5

2- Gula - Gluttony: راستش این یک مورد را یکمی شک دارم. تعریف شکم پرستی یک کمی مبهم است. خب من غذاهای مورد علاقه خیلی دارم! هیچ وقت هم اعتقادی به رژیم ندارم. ولی فعلا می توانم نوک انگشتهای پایم را بدون خم شدن ببینم. الان هم به احترام اعضای خانواده که روزه می گیرند من ناهارم را با یک بیسکوئیت جمع می کنم... خب، این یعنی اوضاعم زیاد بد نیست. هست؟ حالا آقای بل زباب بگو ببینم نمره ی من چقدر است؟
- نمره 3/5

3- Avaritia - Greed: به دیکشنری مریام وبستر اعتماد می کنم و حرص و طمع را ناظر به دارایی مادی، قدرت و غذا فرض می کنم، نه چیز دیگر. تکلیف غذا که آن بالا معلوم شد. قدرت را هم همین الان می گذارم کنار. چون من از قدرت متنفرم! در مورد دارایی های مادی باز هم شک دارم... خب من هم خیلی دوست دارم لامبورگینی اورکانم را توی حیاط ویلای جزایر هاوایی ام پارک کنم. ولی تا آنجا که می دانم زیاد حرص پول نمی زنم. مامُن باید بیشتر از اینها رویم کار کند
- نمره 4/5

4- Acedia/Sloth: انصافا بیست روز می شود که هر روز برای کارم روزی 10 کیلومتر کمتر پیاده روی نمی کنم. حالا تنبلی به کجای من می خورد؟ منی که صفت معتاد به کار را یدک می کشم نباید از بابت بلفگور نگرانی ای داشته باشم
- نمره 5/5

5- Ira/Wrath: خب این یکی بستگی به این دارد که روز قیامت چه کسی بیاید علیه من شهادت بدهد! من در مقایسه با کسی مثل پدرم که هر 3 سال یکبار اخم می کند، آدم نسبتا عصبی ای به حساب می آیم که بعضی وقتها اختیار زبانش را از دست می دهد. ولی اگر شانس بیاورم و دوستانم سر دادگاه الهی حاضر بشوند، من آدمی هستم که بهش سیلی بزنی، طرف دیگر صورتش را می آورد جلو! یعنی در حد "حماقت". اما خودم بخواهم قضاوت کنم، چندان راضی نیستم. درست است که هر اتفاقی بیافتد داد نمی زنم و صدایم بالا نمی رود. ولی بعضی وقتها در عصبانیت، بد نیش و کنایه می زنم. جناب شیطان، فکر کنم دو نمره ام در گروی تو مانده
- نمره 3/5

6- Invidia/Envy: نه خدایی! من آدم حسودی نیستم. شاید حسرت از دست رفته هایم را بخورم و گاهی وقتها دست بقیه ببینمشان. البته من نگاهی انتقادی به برخی از سبک های زندگی تجملاتی دارم. خلاصه ی حرفم هم این است که بعضی از پولدارها دیگر هیچ کاری به دور و برشان ندارند، مصرف می کنند و هیچ سودی هم نمی رسانند. البته "بعضی" از آنها. حالا برای اینکه لویاتان که چند پست قبلی ذکر خیرش بود، از دست من ناراحت نشود، یک نمره بهش می دهم
- نمره 4/5

7- Superbia/Pride: از قدیم گفته اند که یک بار جستی ملخک...! من یک کمی توی غول آخر مرحله گیر کرده ام. یعنی تا خواستم شیرجه بزنم توی بغل حوریان بهشتی و نهر های روان شیر و عسل، لوسیفر پرید و مچ پایم را گرفت. راستش از من بپرسید می گویم اسم عقاید من "غرور" نیست. احساس می کنم احساسم در مورد آدمها درست است، و باید بهتر از اینها باشند و بیشتر تلاش کنند و به فکر خیلی چیز ها باشند که نیستند. اما حالا که فکرش را می کنم می بینم کمتر به خودم گیر داده ام. اگر از نظر رفتارگرایی به من نگاه کنید، خروجی "غرور" را احتمالا رصد می کنید، حالا مهم نیست نیت من چه باشد. در هر صورت فکر می کنم در این یک مورد شاید باید بیشتر به خودم برسم. شاید این نمره های بالایی که در شش مورد قبل به خودم دادم یکی از نشانه های غرور باشد!
- نمره 2/5

خب. حالا آقای پاسکال. شما چرتکه ات را بردار و بگو جای من با نمره ی 3.71 از 5 در این شرط بندی برد-باخت کجاست؟

امضاء: خزنده ی برزخی