روز 281: لاک پشت ها هم پرواز می کنند

چه می شود مثلا کسی که ادبیات را دوست دارد، رویای جایزه ی پولیتزر را در سرش بپروراند؟ کسی که اقتصاد می خواند، خواب نوبل را ببیند. چه می شود کسی که اخترفیزیک می خواند، خودش را در رصد خانه های غول پیکر ناسا ببیند، و یا معلق در بی وزنی ISS، کسی که عاشق رانندگی است، خودش را در حال سبقت از لوئیز همیلتون تصور کند. منی که عاشق رباتیک هستم، چرا نباید یک سرکی به شرایط job شرکت boston dynamics بکشم؟ یا کسی که ریاضیات را می پرستد، چرا نباید حتی برای یکبار هم که شده نگاهی به لیست مسائل حل نشده ی ریاضی بیاندازد؟ ما در واقعیت به دست هزاران علت محدود شده ایم، ولی در رویا پردازی و برنامه ریزی برای آینده فقط یک نفر ما را محدود می کند. یک نگاهی به آینه بینداز.

"از ما که گذشت" یا "عمرا بتونم" و امثال این جملات، مزخرف ترین جملاتی هست که می توانیم به زبان بیاوریم. من نمی دانم چه لذتی در مصرف کننده بودن تا ابد وجود دارد که برای یکبار هم که شده به دنبال پرواز کردن نمی رویم. مریخی ها رفته اند پشت میز کار شرکت گوگل نشسته اند، که یک برنامه نویس خودش را کمتر از این رویا می بیند؟ یا باکی بال، کار خدایان آسمانها بوده که یک شیمیدان چشمش را روی شانس برنده شدن نوبل می بندد؟

می دانید آخرش چه می شود؟ یا به رویامان می رسیم، یا دم مرگ لبخند می زنیم و می گویم:"حداقل تلاش که کردم!" شاید خر شدیم و بچه آوردیم، و او، قیافه ی در هم و برهم شکست خورده مان را دید و برای انتقام گیری از این دنیا، راهمان را ادامه داد. همه ی اینها بهتر از آن لحظه ای است که ببینی داری می روی، و تمام زندگی ات خلاصه می شود در خوردن، خوابیدن و در آوردن یک حقوق بخور و نمیر...

سر الکس فرگوسن می گفت "بعضی ها برای آخر هفته به کنار دریاچه ی شهر می روند. بعضی ها رویای سفر به ماه را دارند. تفاوت در سقف آرزوهاست". کسی که اگر توپ فوتبال 100 سال دیگر هم بچرخد، نام او هنوز سر زبان ها خواهد بود. از خودت خجالت نکش. یک آرزوی درست و حسابی انتخاب کن، و یک کمی برایش بدو و عرق بریز. زندگی مگر غیر از این است؟

امضاء: خزنده ی رویایی