روز 284: آنچه که ارزش دارد

- ما همدیگر را چطور می شناسیم؟ احتمالا از صفحه ی وبلاگ های به روز شده. یعنی اگر فلانی آن روزی که وبلاگش را به روز کرد من اینترنت نداشتم، یا زمانی که من گشت و گذار اینترنتی می کردم فلانی حوصله اش نمی شد پستی بگذارد با هم آشنا نمی شدیم. بقیه ی دوستان و آشنا ها هم همینطور. اگر پنج تا تست بالا و پایین می زدم، این دانشگاه قبول نمی شدم و دوستان الانم را نمی شناختم. یا آقای x با همین چند تست بالا و پایین دانشگاهش عوض می شد و با خانوم y آشنا نمی شد تا عاشقش بشود. عشقی که بر پایه ی 5 دانه تست بنا شده... عجب عشقی! به همه ی افرادی فکر کنید که می شناسیدشان و با شما نسبت خونی ندارند. کدام ارتباطتان بر پایه ی شانس و بخت و اقبال بنا نشده؟ من عاشق این بخش از کتاب "بار هستی" میلان کوندرا هستم:

"توما ماجرای عشقشان را مرور کرد:

7 سال پیش "اتفاقا" یک مورد سخت تورم نخاع در بیمارستان شهری که ترزا در آن زندگی می کرد پیش آمد. رئیس بخش بیمارستان به فوریت برای مشاوره به آنجه خوانده شد. اما رئیس بخش "اتفاقا" از بیماری سیاتیک رنج می برد و چون قادر به حرکت نبود توما را به جای خود به بیمارستان شهرستان فرستاد. از پنج مهمان خانه ی شهر او، "اتفاقا" به هتلی رفت که ترزا در آن کار می کرد. قبل از حرکت "اتفاقا" چند دقیقه برای نوشیدن آبجو فرصت داشت. ترزا "اتفاقا" وقت کارش بود و "اتفاقا" مسئول میز او بود. بنابراین یک رشته "اتفاق" شش گانه لازم بود که او را بسوی ترزا بکشاند. گویی اگر به حال خود گذاشته شده بود، به هیچ جا نمی رفت. 

حالا او بخاطر ترزا به بوهم بازگشته بود. تصمیمی چنان مقدر بر عشقی به غایت "اتفاقی" استوار بود، عشقی که بدون بیماری سیاتیک رئیس بخش، حتی وجود نمی داشت. اکنون این زن، تجسم "اتفاق مطلق" در کنارش خوابیده بود..."

خب... تکلیف چیست؟ این "اتفاق" می تواند ارزشمند باشد؟ آنقدر ارزشمند که بخاطرش تصمیم های عجیب و غریب بگیریم، یا از خیلی چیزها بگذریم، یا زمان صرف همدیگر کنیم؟ من فکر نمی کنم. این اتفاق به هیچ وجه ارزشی ندارد. حضور ما برای همدیگر هیچ ارزشی ندارد، ما هم برای دوستانمان هیچ ارزشی نداریم "مگر اینکه" این اتفاق را با رفتارهای ارزشمند و درخور توجه رنگ آمیزی کنیم. آنوقت می توانیم آنقدر برای هم ارزشمند باشیم که بزرگترین "اتفاق" زندگی هم بشویم. غیر از این اگر باشد، چرا من بخواهم خود را، وقتم را، اعصابم را یا هر چیز دیگر زندگی ام را فدای کسی کنم که هیچ سودی به من نمی رساند؟ و متقابلا من اگر لطفی در حق دیگری نکنم، چرا او باید بین من و یک نفر دیگر در خیابان فرق بگذارد؟ مگر نه اینکه اتفاقی خزنده را ملاقات کرد و شاید با یک دقیقه دیرتر بیرون آمدن از خانه به جایش پرنده را ملاقات می کرد؟ این را با خودخواهی اشتباه نگیریم. این، احترام گذاشتن به ارزش دوستی است. ما می توانستیم همدیگر را ملاقات نکنیم. ما می توانستیم جور دیگری باشیم. من فکر نمی کنم هر اتفاقی در این دنیا دلیلی داشته باشد. من به همان اندازه ای که تو را می شناسم، احتمال داشت که نشناسمت. این خود ِ ما هستیم که باید به زندگی مان ارزش ببخشیم.

- نقل است از بزرگان که اگر حداقل سالی یکبار دیزی سنگی نزنید از منحرفان فی الارض الی الابد هستید. من خیلی منحرفم. از آخرین باری که دیزی سنگی خوردم 6 سالی می گذرد؛ همان مشهد رفتنم با دوستان دبیرستانی بعد از کنکور، و دیزی سنگی ای که طرقبه خوردیم. ولی دیشب سعی کردم کم کاری ام را جبران کنم. بعد از ماه ها پایم را برای تفریح از خانه بیرون گذاشتم، با دوستان رفتیم و 3 ساعت در جاده ی کن گشتیم تا یک رستوران درست و حسابی پیدا کنیم. نشستیم، وراجی هایمان را کردیم، صدای خنده هایمان بلند شد، دیزی را با نان و دوغ و پیاز فرو دادیم، قلیانمان را دود کردیم و حدود ساعت 2 برگشتیم خانه... رفت تا شش سال دیگر احتمالا.

امضاء: خزنده ی تصادفی