روز 292: آماده باش

بدترین ها وقتی اتفاق می افتد که خیالت بابت همه چیز راحت باشد. وقتی فکر می کنی داری کارت را درست انجام می دهی، بقیه هم همینطور، روی دور شانس افتاده ای، اطرافیانت طبق انتظار رفتار می کنند، و نیازی نیست حواست به چیز دیگری باشد... وقتی فکر می کنی حالا که چند شب را بدون غلتیدن در لجن افکار بی سر و ته گذرانده ای، قرار است از این به بعد همه چیز خوب و آرام پیش برود. وقتی که سپرت را می اندازی، شمشیرت را هم فرو می بری در غلاف، و زنگ کشیده شدن تیغه ی محکم فولادی اش به لبه ی غلاف برایت به منزله ی آغاز دوران صلح است.

حتی اگر بدترین هم نباشد، بدترین خواهد شد، چون انتظار بهترین ها را داری و با کوچکترین اتفاق، می خورد توی ذوقت. فکر می کنی بدبخت شده ای، در حالیکه مثل گذشته هستی! آنوقت همان نگهبانی می شوی که 1000 شب در سرما کشیک داد ولی وقتی پادشاه به او گفت از فردا برایش پتو و لباس گرم دستور می دهد، شب بعدش یخ زد. چون خودش را در برابر سوز سرما بی دفاع حس کرد. چون توانست خودش را با پتو و لباس گرمتر تجسم کند.

همین...! حالا فکر می کنم دیگر نیاز نباشد به این دو سه شبی فکر کنم که عین روح وسط خانه سرگردانم و انگار جذام دارد دیواره ی داخلی بدنم را می خورد. چون یادم آمد این وضعیت همیشگی ِ من بوده. و دلیل نمی شود این چند روز و شبی که به هر علت سرخوش بودم، پایانی باشد بر وضعیتی که حداقل برای 6-7 سال تداوم داشته. حالا حالم بهتر می شود! چون می دانم خبری از پتو و لباس گرم نیست، و نیازی نیست با کسی راجع به چیزی حرف بزنم، و به دنبال مشکلی برای شرایطم بگردم. حالا می توانم مثل قبل کارهایم را بکنم، کتابم را بخوانم، فیلمم را ببینم، زندگی ام را بکنم... نمی دانم نیاز است برای بار صد و یکم هم تست بکنم یا نه، تا بالاخره به من اثبات بشود که تظاهر به خوشحالی و سرزنده بودن آخر و عاقبت خوشی ندارد! و اینکه همیشه باید بدانم که اتفاقات بدی در راهند، و من قرار است شبهای دیگری را هم در بی حوصلگی مطلق بگذرانم، و روز هایم را در بی اعصابی کامل. بگذارید بگویم: اسمش را می گذارید بچه بازی، مسخره بازی، افسردگی، دیوانگی. من اسمش را می گذارم یک تجربه ی اثبات شده، حاصل 24 سال زندگی با خودم. همم؟

امضاء: خزنده ی آماده باش