روز 293: کاپیتان دیوانه

دیشب هوس کردم یکی دو ساعتی پای دیوانه بازی های جک اسپارو بنشینم. آن موقع ها که دزدان دریایی کارائیب روی دور بود، زیاد از فیلمش خوشم نیامد، ولی حالا که برای بار دوم نگاهش کردم (مشخصا فیلم دوم سه گانه) دیدم بهتر از آنی بوده که فکر می کردم!

یک چیز ِ شخصیت جک اسپارو خیلی جالب است. آدم آخرش نمی فهمد همه ی این زیر آبی رفتن ها و موفق شدن ها و قسر در رفتن ها بخاطر شانسش است، یا بخاطر تلاش خودش. آدم نمی داند با خیال راحت قدم برداشتن روی عرشه ی بلک پرل که زیر حمله ی توپ جنگی است، و گلوله ها از چپ و راستش می خورند به در و دیوار و همه چیز را خرد و خاکشیر می کنند را نگاه کند، یا نقشه های بداهه اش توی قبیله ی آدم خوار ها یا فرارش از تُرتوگا با یک تابوت یا مهارتش توی نبرد با دیوی جونز را. جک اسپارو مشخصا مجموعه ای از شانس های خرکی و هوش و مهارت بی نظیرش است، بعلاوه ی یک قطب نما که به سمت هرچیزی که صاحبش دوست دارد نشانه می رود. آدم شانس بیاورد اینطوری در زندگی پیش برود! هم خودش عقل بکند، هم دست شانس، گلوله های توپ را از سمتت منحرف کند و ببرد بزند به سینه ی یک بدبخت دیگر. البته یکجایی یک حرف قشنگ هم می زند:"مشکل تو، مشکلت نیست. مشکل تو، شیوه ی برخوردت با مشکل هست."... نمی دانم، گفتم که شاید بعدا به یک دردی بخورد!

امضاء: خزنده، دزد دریایی