روز 294: متروپارانویا

یک دختر حدودا 30 ساله، با ظاهر دانشجویی و یک کوله روی پشتش. سرش پایین است و انگشتش به سرعت روی صفحه ی گوشی می لغزد. یک قدمی با لبه ی سکو فاصله دارد. هر 10 ثانیه یکبار گردن می چرخاند سمت چپ و دنبال نور چراغ مترو توی عمق تونل می گردد، و چون چیزی پیدا نمی کند دوباره سرش گرم گوشی می شود.

یک قدم به سمت راست، و یک قدم به عقب ِ دختر که برویم به یک پیرمرد لاغر می رسیم. لباس راه راه سفید و آبی آسمانی اش توی تنش شل و ول مانده و آخرش را هم فرو کرده توی شلوار پارچه ای قهوه ای سوخته. کفش هایش از این طبی چرمی های واکس نخورده است. دستش یک روزنامه لوله کرده و دائم دارد با حالتی عصبی آن را فشار می دهد و ول می کند. موهای پرپشتی دارد، جوگندمی، به سبک آل پاچینو یک رشته موی فکلش افتاده جلوی صورت. نگاهش قفل شده روی دختر 30 ساله... یک دقیقه می گذرد و اگر مثل من به مرد خیره باشید می بینید سانت به سانت دارد به دختر نزدیک می شود. دختر هم حواسش بین گوشی و تونل مترو به دو قسمت مساوی تقسیم شده و چیزی برای پشت سرش نمانده. بلندگوی سالن اعلام می کند:"مسافرین محترم لطفا از لبه ی سکو فاصله بگیرید." پیرمرد خشکش می زند، "خط زرد لبه ی سکو حریم ایمنی شماست..."  دختر بیخیال هم یک قدم می آید عقب تر  تا خط زرد را رد کند. پیرمرد بعد از ده ثانیه باز حرکت می کند. پسر چاقی که جلوی پیرمرد ایستاده و تی شرت قرمزش خیس عرق هست یک نیم نگاهی به دختر می اندازد و یک نگاهی به مترو که بالاخره نورش انتهای تونل مشخص است. اما پیرمرد را نمی بیند، پیرمردی که حالا درست پشت سر دختر قرار گرفته. حالا اگر دستش را دراز کند می تواند به دختر برسد و ... اگر دلش بخواهد او را هل بدهد.

چشمم بی حرکت مانده روی این کادر سه نفره: آن دختر کی هست؟ دارد با دوستش اس ام اس بازی می کند. احتمالا از دانشگاهی جایی برگشته. البته این وقت تابستان؟ خب شاید مقطع ارشد یا دکتری هست. آمده کارهای مطالعاتی اش را بکند. چهار راه ولیعصر... یا می آیند اینجا برای کافه هایش، که ماه رمضان ها باز نیست، یا از دانشگاه. امیرکبیر، علمی کاربردی، هنر... بله. دانشگاه هنر. فکر می کنم چیزی توی مایه های مجسمه سازی خوانده. هم آنقدر ساده، نه مثل موسیقی و نقاشی که دانشجویانش تابلو ی اکسپرسیونیست متحرک باشند، هم آنقدر عملی که این موقع از سال کشیده باشدش بیرون از خانه برای کار در کارگاه و آتلیه. دانشجوی ارشد مجسمه سازی، چقدر زحمت کشیده به اینجا رسیده! خانواده اش چقدر دوستش دارند. آن دوستی که دارد باهاش الان حرف می زند چقدر دوستش دارد! چرا یک نفر باید انقدر روی شانس آخر عاقبتش به اینجا بکشد؟ 30 سال زندگی، تلاش، غم و خوشی، آخرش ختم بشود به زیر واگن های مترو. حیف. کاش پیرمرد لاغر مردنی کس دیگری را برای قتل انتخاب می کرد. کاش حداق آن مرد تی شرت قرمز حواسش جمع بود...

گذر سریع اولین واگن مترو از مقابل صحنه ی قتلی که اتفاق نیافتاد من را از جا می پراند... یک نگاهی به عقبم می اندازم. کسی نیست. یک قدم می آیم عقب تا از سکوی مترو بیشتر فاصله داشته باشم.

امضاء: خزنده ی متروهراس