روز 308: مانور با طغیان زوایای اویلر

امروز، روز سوم آزمایشگاه بود. زیاد از کار بقیه اطلاع ندارم. جناب آقای خوش اخلاق را که دانشجوی دکتری هست، همان دومین نفری که روز اول رفتم پیشش، چندباری مشغول مکالمه با فروشندگان قطعات فنی ربات دیدم، و همینطور حین جمع و تفریق کردن هزینه ها، و یکی دوباری هم مشغول ور رفتن با تولباکس های متلب. آن یکی دانشجو که انگار مسئول اصلی آزمایشگاه است هم یا در جلسه های دو سه نفری شان مشغول ارائه ی برنامه است، یا در حال خواندن زبان (احتمالا برای اپلای) و گوش کردن به پادکست های انگلیسی و از بر کردن لغت های جی آر ای. حداقل این سه روز که فعالیتی ندیدم. اما کار خودم آرام آرام دارد پیش می رود و تکمیل می شود. اول که باید 10-12 تا مقاله و کتاب را می خواندم تا سرنخ شروع حل مساله را پیدا کنم، بعدش هم قلم به کاغذ بردم و مشغول در آوردن معادلات شدم، امروز هم تقریبا کار نوشتن کد matlab را تمام کردم. نهایتا همه ی این کارهای من می شود یک بلوک plant توی بلوک های کنترل، به عنوان شبیه ساز واقعیت. یعنی من الان دارم به کامپیوتر می فهمانم که کوادروتور در دنیای ما آدم ها یعنی چه! این هم روی پیشانی من نوشته شده که همه ی عمرم باید یک چیزی را به یک کسی بفهمانم.

البته اینکه کسی فعلا کاری نمی کند به این معنا نیست که من همه کاره ی این پروژه ام. شاید کمتر از 10٪ پروژه، مدل سازی دینامیکی اش باشد. بعد از آن تازه بدبختی اعضای دیگر گروه سر طراحی سیستم کنترلی اش شروع می شود. اینی که گفتم بقیه مشغول نیستند، بخاطر این بود که انگار همین یک پروژه دستشان است. و امیدوارم اینطوری نباشد، یعنی من دوباره بعد از تمام شدن مسئولیتم، علاف نچرخم به پروژه ی بعدی. ولی کلا که تجربه ی خوبی است. من که هنوز چیزی از درسهای ارشد مورد استفاده در این جور فعالیت ها سر در نمی آورم. شاید بین تمام شدن کار من و شروع شدن کار آنها یک گپ سه چهار روزه باشد و من کتابی را که ازشان گرفته ام سریع شروع کنم تا از مرحله های بعدی طراحی هم سر در بیاورم. ولی فعلا که این، تنها کاری هست که می توانم انجام بدهم، و تنها کاری هست که به من سپرده اند. چقدر ایده آل! این را هم بگویم که آنطور که من فهمیدم، این پروژه برای مسابقه ی شهریور ماه در آلمان هست. می خواهم ازشان قول بگیرم که اگر تیممان برنده شد، حداقل یک تی شرت برایم بیاورند!

از همه ی این ها بگذریم، خستگی در کردن های شیرین را دوباره دارم حس می کنم. چون دوباره خسته می شوم، آن هم بعد از انجام کاری که بهش علاقه دارم. فعلا که تابستان هست و گرما و روشنایی روز و صدای جیغ و داد توی خیابان ها. پاییز و زمستان که برسد، بهتر از این هم خواهد شد. نسکافه فوری بعد از تمام شدن کلاسها، توی کوچه پس کوچه های بعد از غروب خیابان انقلاب به سمت مترو با هیچ چیز قابل مقایسه نیست.

امضاء: خزنده ی دورانی