روز 313: دوئل با زمان

- در زمان گم شده ام. تا وقتی برای امضای یک برگه، چک کردن وقت ملاقات یا دیدن بازیهای فوتبال، تاریخ امروز را در اینترنت چک نکنم، نمی دانم دقیقا در چه روزی از سال هستم. روز های هفته را البته حواسم هست. چون شنبه، یکشنبه و سه شنبه ها باید آزمایشگاه باشم، دوشنبه ها و پنج شنبه ها تدریس دارم، و به اجبار از روز هفته سراغ دارم!

از دیگر درگیری هایم با مقوله ی زمان، می توان به ساعت گوشی ام اشاره کرد. خیلی وقت است که متد معروف و محبوب "نیم ساعت جلوتر" را دنبال می کنم. یعنی الان که ساعت واقعی 12:49 دقیقه باشد، گوشی من 01:19 را نشان می دهد. این کمک می کند تا جایی دیر نرسم. چون همیشه 15-20 دقیقه دیر می کنم، و با این کار، 10 دقیقه ای هم زودتر سر قرار می رسم. خواهشا نپرسید که:"وقتی می دونی ساعتت جلوهه، چجوری گول می خوری؟" چون این سوال خود من هم هست. هر جوری که هست اتفاق می افتد دیگر. بروید از روانشناسان و عصب شناسان بپرسید.

- From the Earth to the moon ژول ورن را شروع کردم. خیلی جالب هست. ژول ورن حتی روند پیشرفت تکنولوژی امروزی را هم در فصل ابتدایی این کتاب توضیح داده! در واقع داستان با جنگ secession war بین آمریکا و اروپا آغاز می شود و از پیشرفت های بی نظیر توپخانه ی آمریکا تعریف می کند که بخاطر تلاش مهندس های دیوانه ی آمریکایی در باشگاه Gun club به اینجا رسیده. وقتی اعلام صلح می شود، همه ی این مهندس ها غر غرشان شروع می شود و به صلح لعنت می فرستند که ذوقشان را کور کرده. برای همین بی کاری و بیعاری هم هست که پروژه ی پرتاب موشک به سمت ماه را شروع می کنند. الان هم همچین روندی را دنبال می کنیم ما. معمولا صنایع نظامی وقتی یک درجه کهنه شدند، می رسند به دست صنایع فضایی و غذایی و صنعت چاپ و کشاورزی و غیره. مثل موشک بالستیک V2 که اول یک دو جین اروپایی را در جنگ جهانی لت و پار کرد. بعدش که افتاد دست آمریکایی ها، دوربین به دست پرواز کرد بیرون از جو و اولین عکس فضایی را از کره ی زمین گرفت... ژول ورن هم برای خودش نابغه ای بوده ها! حالا به توصیه ی دوست گرامی، سری هم به sci-fi های بردبری می زنیم بعد از این کتاب. بازگشت به آسیموف هم بعد از 12-13 سال، فکر کنم تجربه ی شیرینی باشد.

- پاتریک مودیانو نخوانید. مزخرف است.

امضاء: خزنده ی سیال در زمان