روز 324: پیاله های بند انگشتی ِ ما

من خوشم نمی آید وقتی می خواهم موضوعی را به کسی اثبات کنم، بدون اینکه کچلم کند، دلایلم را بپذیرد.احساس می کنم اگر اینطور باشد، یا حرفهایم برایش مهم نیست، یا خودم برایش مهم نیستم، یا با یک احمق طرفم. آخر چطور می شود بحثی را که می توان دلیل پشت دلیل آورد، و میدان سینتاگمای آتن را به مدت یک هفته برایش رزرو کرد، در دوتا و نصفی دلیل خلاصه کرد. بدون شک، بدون تفکر... ظرف باور ِ ما روز به روز کوچک تر می شود. با یک دلیل، اساس موضوعی را می پذیریم، و با یک دلیل دیگر، اساس موضوعی را کامل تخریب می کنیم. باور به خیلی از اصولیجات زندگی مان روی خاک سست بنا شده...

حالا توی این دوره زمانه ی دویدن دنبال یک لقمه نان، چه کسی حوصله ی بحث دارد؟ باشد، اشکال ندارد. مساله اینجاست که ظرف باور های اجتماعی و ارتباطی مان هم آب رفته. به کوچکترین حرفی، تمام تاریخچه ی طرف مقابل را می شوریم پهن می کنیم جلوی آفتاب. با یک حرف ساده هم بلا نسبت خر می شویم و شروع می کنیم به بت سازی. تا آنجا که یادم می آید ما انقدر ساده لوح نبودیم! بودیم؟ ظرف مان هزاران لیتر گنجایش داشت. باید سقراط ما را قانع می کرد تا چیزی را باور کنیم، و پا به پای یک سوفیست یک هفته روی مخ هم کار می کردیم تا باوری را از مجموعه باور هایمان حذف کنیم. ما انقدر مینیمال نبودیم! حوصله داشتیم. یا نداشتیم؟ شاید هم من اشتباه می کردم. شاید من فقط حوصله ی بحث دارم. و بقیه دلار می خرند و می فروشند... خب، از یک نگاه دیگر، این بحث ها برای کسی آب و نان نمی شود که. ولی برای من زندگی فقط آب و نان نیست.

امضاء: خزنده ی خرمگس