روز 325: هر روز، سورپرایز تر از دیروز

یک رازی را بهتان بگویم. حضور یک دوست خوب می تواند زندگی شما را از 0 به 100 تغییر بدهد (برعکس را هم همه می دانیم). نه... نشد. اینطوری بگویم. حضور یک دوست خوب می تواند جهنم را در یک ثانیه برایتان بکند بهشت... خیلی فانتزی شد! عبارات مناسب حس و حالم را پیدا نمی کنم. این بهتر است: حضور یک دوست خوب ... اصلا یک طور دیگری جمله ام را شروع می کنم:

یک دوست خوب مثل یک شعبده باز است. از آن شعبده باز هایی که وسط تردستی هایش به خودتان می گویید: نکند واقعا دارد جادو می کند؟!! این دوست خوب چوب جادویی اش را می چرخاند و شما را در پنج ثانیه از بدترین وضعیت روحی، به آرام ترین لول ممکن ذهنی می رساند. می چرخاند و شما هر چیزی را که باید برای دقایقی فراموش کنید، فراموش می کنید. این شعبده باز سورپرایز کردن را خوب بلد است. سورپرایز کردن کار ِ اصلی این آدم هاست! مثلا یک بار دیگر چوب جادویی اش را می زند به کلاه و از تویش یک جعبه ی جادویی در می آورد. و توی این جعبه ی جادویی چیزی نهفته هست که خودتان هم فکرش را نمی کنید. فقط مشکل سورپرایز های این طوری این است که زبان آدم بند می آید. بعد نمی توانی تشکر کنی، یا مثل آدم ابراز احساسات کنی. 4 ساعت بعد متوجه می شوی که چه اتفاقی افتاده... مثلا اگر یک کلکسیون 100 سی دی موسیقی کلاسیک، با اجرای امثال اشکنازی و روبنشتاین، با یک دفترچه ی کامل از لیست قطعات موجود را کسی بهتان هدیه بدهد چه کار می کنید؟ تشکر می کنید؟ اگر این کلکسیون را خودش با دستهای خودش جمع کرده باشد چه؟ لکنت نمی گیرید؟!

من یکی از این شعبده باز ها را می شناسم. کسی که باعث می شود فکر کنم که: من هم باید دوست بهتری برای دوستانم باشم. کسی که حرف می زند و من فکر می کنم: چقدر چیز هست که باید بدانم و یاد بگیرم. کسی که تصمیم می گیرد و من فکر می کنم: چقدر تجربه هست که باید کسب کنم! من مشخصا هیچ وقت تعریف کسی را نمی کنم. چون احساس می کنم تعریف کردن، ذهن طرف را روی بهتر شدن می بندد. ولی این یک مورد را باید تعریف می کردم! توی گلویم مانده بود... خیالم هم راحت هست که همچین آدمی قرار نیست تحت تاثیر تعریف های من قرار بگیرد. حالا این فقط تعریف دیشب بود. شبهای قبل و شبهای قبلتر و شبهای قبل تر ترش را فعلا تعریف نمی کنم. خلاصه که در صورت کسب موفقیت های بزرگ، من یک تشکر در مجامع رسمی به ایشان بدهکارم! گاهی اوقات چیزهایی در دنیا می بینید که مرز واقعیت و تخیل را اندکی برایتان اصلاح می کند. کسانی را می بینید که می فهمید: پس می شود خیلی بهتر از اینها بود. یا اتفاقاتی در زندگیتان می افتد که می فهمید: پس این هم ممکن است! چه خوب، چه بد...

من شانس زیادی از مقوله ی "دوست" آورده ام. البته خیلی هم راحت به دست نیامد. آمدند و رفتند اثر مثبت و منفی شان را هم گذاشتند، همچنان هم می آیند و می روند ولی نهایتش شده این گنجینه ای که از حضور انگشت شمار دور و برم دارم. همین یک مورد برای کل زندگی ام بس هست! رسم هست که در مسیر پیشرفت، دوست عاقل و دشمن منتقد برایتان آرزو می کنند. یک دوست شعبده باز هم همیشه نیاز هست. من این یکی را هم اضافه برایتان آرزو می کنم.

---

پ.ن. البته نه هر شعبده بازی ها... حواستان باشد از اینها گیرتان نیاید!

امضاء: خزنده ی سورپرایزد