روز 326: باران گل می بارد، یا چگونه شهریور فهمید که وقت رفتن است

همانطور که من می پذیرم تابستان فصل بدی هم نیست، شما هم بپذیرید که سه ماه, برایش خیلی زیاد است! 10-20 روز مسافرت، یکی دو هفته هم خواب، یک ماه هندوانه و خربزه و انگور... اینها همه اش توی 1 ماه جمع می شود. این یعنی باید 2 ماه بیشتر گرما و خاک بخوریم. سه ماه برایش خیلی زیاد هست. نیست؟

تصور کنید توی شهر کثیفی مثل تهران، با همه ی ماشین های قراضه اش, و گرد و خاک خیابان هایش و پشه های سفیدش، یکدفعه طوفان بگیرد و همه چیز برود روی هوا. پوست چیپس و پفک و پاکت های خالی آبمیوه بی افتد توی لوپ چرخش هوا و از این طرف و آن طرف صدای کنده شدن ورق های فلزی از دیوار و سقف بیاید... بعدش هم شروع کند باران باریدن. و با توجه به وضعیتی که برایتان توضیح دادم، باران خنک، شفاف و تازه ای نخواهد بود. بهتر است اسمش را بگذارم گِل. گل ببارد و بعد از نیم ساعت باریدن، هوا همچنان غبارآلود باشد. باران ببارد آنقدر که برف پاک کن را بزنی روی دور تند، ولی باز هم وقتی باران قطع می شود، ماشین ها بشوند عین کامیون های گل مالی شده ی جنگ... سه ماه برایش خیلی زیاد هست. نیست؟ سه ماه ترک خشک بی آبی روی تن شهر، و کثافتی که از سر و روی آدم هایش بالا می رود. و درخت های بی آبی که از زور شته و موجودات ناشناخته عین پارک ژوراسیک شده. حالا خدا را شکر که شهریور کمی تکانی به خودش داد که برود، مثل این مهمان های سمج که شب اول از تو شلوار راحتی می خواهند، و روز دوم حوله ی تمیز، و روز سوم می روند برای خودشان مسواک می خرند، و بعد از یک هفته لطف می کنند کم کم بلند بشوند بروند. زیاد نیست؟! خدا رحم اهوازی ها بکند. دیشب یک ساعت از حال و روز این چند ماهشان را تجربه کردم!

این روزها می توانم با تقریب خوبی بگویم زنده به گور شده ام. وقتی خانه نشسته ام، توی خاک بنایی حمام و سرویس بهداشتی شنا می کنم، بیرون هم که می آیم این وضعیت است. پوستم یکی دو روز با پوست کرگدن فاصله دارد. ولی موهایم به پشم گوسفند رسیده. این اطمینان را می توانم بدهم. اما... اما دیشب برایم شب خوبی بود. بعد از یک سال و سه ماه officially ماجراجویی های من شروع شد. البته من عین هفت ماهه ها زودتر دانشگاه قبولی ام را پیش بینی کردم و دست به کار شدم. ولی خب همیشه یک گوشه ی فکرم "اگه نشه؟" جا خوش کرده بود. بهترین اس ام اس این چند ماه را دوستم به من داد:"مونگول... بالاخره رسیدی ب روزایی ک منتظرش بودی" البته عبارت مونگول به اس ام اس قبلی من اشاره دارد. اصل کاری جمله ی بعدی اش هست. بله... بالاخره رسیدم به همین روزها. برایم شیرین تر شد وقتی All ends well آلتربریج را داشتم گوش می کردم. از دور که نگاه می کردم، این نقطه برایم یکجور نقطه ی پایان هم بود. نه که فکر کنم کارم دیگر تمام می شود، ولی فکر می کردم قرار است به قله رسیدنی را حس کنم، هر چند برای چند ثانیه... ولی الان که اینجا هستم می بینم "شروع" تر از این نقطه توی زندگی ام سراغ نداشته ام. خوشحال تر از آنی هستم که فکرش را می کردم. ولی بیشتر هیجان زده برای شروع هستم؛ یا بهتر بگویم برای ادامه

امضاء: خزنده ی خاکی