روز 328: پیچک

آسانسور ها خراب بودند. زنگ زدم بهش گفتم بماند پایین، الکی نیاید بالا، برویم که من به کارهای تسویه حسابم در کتابخانه ی مرکزی هم برسم. آخر دیشب ساعت 11 هم زنگ زده بود نیم ساعت داد و بیداد که روانی شدم از دست همه! باید یک ساعتی فردا صحبت کنیم... خیلی خب! طول دانشگاه را طی کردیم و کردیم تا رسیدیم به دکه ی ضلع غربی زمین چمن. یک چایی، دو تا لیوان، و یک های بای... درست مثل 9-10 ماه پیش، زمانی که می آمدیم کتابخانه مرکزی که کنکور بخوانیم. یک ساعت و نیم شکنجه می دادیم خودمان را روی کتاب و وقتی نوبت به تایم استراحت می رسید، فلاسک و لیوان، سیگار و فندکمان را بر می داشتیم و می خزیدیم توی پله اضطراری ها. چون "بیرون سرده"... آنوقت شروع می کردیم از همه چیز حرف زدن. حرف می زدیم و نتیجه شد خیلی از افکاری که الان و در این لحظه سر پا نگهم داشته است و به من انرژی تلاش کردن می دهد. حرف می زدیم و به ساعتمان نگاه می کردیم و وقتی نیم ساعت تمام می شد، بر می گشتیم سر میز و باز هم کتاب را باز می کردیم.

امروز همان پله ها را بالا رفتیم، از همان آب خوری آب جوشمان را ریختیم، همان درب اضطراری را باز کردیم و روی همان پله ها نشستیم. من باز هم دو سه پله بالاتر نشستم و چایی را زدم توی لیوان و های بای را باز کردم. فندک و گوشی را از توی جیبم در آوردم و انداختم روی کیف و باز شروع کردیم به حرف زدن. اما این دفعه نه قرار بود دیرمان بشود، نه بیرون هوا سرد بود...

امروز بحث جالب تر و البته جدی تری داشتیم. از مغزهایی می گفتیم که بدون تکیه زدن به چیزی مقدس و بی قید و شرط، نمی توانند بالا بروند. می گفت از ماهیت دین خوشش نمی آید چون تویش بندگی حرف اول و آخر را می زند، ولی حالا می بیند کسانی هستند که یک روز از یک دین جدا می شوند و تا فردا می روند دور یک نفر دیگر می پیچند. و می گفت که حداقل ادیان آسمانی شرف دارند! آدم خیالش راحت است که به کسی تکیه زده که 1 میلیارد و نیم دیگر هم بهش تکیه کرده اند، و کسی هست که توی 1500 سال امتحانش را به هر کیفیتی پس داده، و بدش می آید وقتی می بیند کسی بخاطر 2 جمله اعتقاداتش را کنار می گذارد... و می گفت حاضر است خودش تفنگ بردارد برود همه ی طرفداران عرفان های نو ظهور را به نیابت از دستگاه رسمی قضایی از دم تیغ بگذراند! من هم تاییدش کردم که مغزی که 20-30 سال تکیه می کند، اگر زیرش را خالی کنی، می افتد روی یک چیز دیگر... و به یادش آوردم که اگر هم او الان به دینی اعتقاد ندارد، توی 5 سال اعتقاداتش تغییر کرده نه توی 5 ساعت. و او هم گفت که از مغزهای شل و بی منطق متنفر است، و من هم گفتم که باید یک رهبر فاشیست تمام عیار بشود، و من هم ازش حمایت می کنم! و گفتیم و گفتیم و شارژ شدیم.

نکته ای در بحث و گفتگو راجع به هر چیز وجود دارد، و آن هم توانایی برای قدم برداشتن بدون عصاست. اگر راجع به چیزی حرف می زنیم، و بیشتر از 10 جمله نظر مخالف را نمی توانیم بشنویم، احیانا بخاطر این است که اعتقاداتمان هنوز واکر به دست این طرف و آنطرف می شلد. اگر نمی توانیم خط بحث را بیشتر از نیم ساعت دنبال کنیم، یعنی تحمل سنجیدن و سنجیده شدن را نداریم. مهم نیست چه اعتقادی داریم، شاید مهم این است که پیچک ِ حرفهایی که به عادت ِ شنیدن متوالی قبولشان داریم نباشیم. هر چه باشد، کیفیت زندگی به توانایی حل مساله هایمان است. و بعید می دانم همیشه کسی کنارمان باشد که کمکمان کند این مساله ها را حل کنیم.

امضاء: خزنده ی نیمچه مستقل