روز 329: چکه ی قطرات آب، به نیابت از زمان

دست به سطح خاک گرفته ی زندگی می کشم و ذرات گرد و غبار را آرام میان انگشتان شست و سبابه لمس می کنم. نگاهش می کنم... انگشتانم را نگاه می کنم و سطح خاک گرفته ی زندگی را. زمان بار دیگر نشان داد که هیچ راه فراری ندارم. بار دیگر شکست خوردم... و بار دیگر رویم را فقط برای یک لحظه برگرداندم و تکه ای دیگر، از دنیای بیرون، از جایی که به من تعلق ندارد، و من هم به آن نیز، آمد و نشست روی تنم. و من سنگین تر شدم... نمی خواستم. به زمان گفتم که نمی گذارم یکبار دیگر اتفاق بیافتد. نمی گذارم یکبار دیگر دغدغه ی چیزی را داشته باشم که فرسنگ ها از من دور است. نمی خواهم چیزی را در اختیار داشته باشم که مال من نیست. می خواهم توشه ام را سبک نگه دارم تا پیاده روی عذاب آور زندگی را تحمل کنم... و من ادعا دارم که تو را شکست می دهم! به زمان گفتم که: من چشمم را خواهم بست. احساسم را هم کور خواهم کرد... و پالتویم را محکم تر دور خودم خواهم پیچید، و کلاهم را سفت خواهم چسبید، گوشه ی چشمی به راهزنان خواهم داشت، و انگشتی به اسلحه ی کمری ام، تا مبادا از دزدی فرصت هایم در روز روشن غافل بمانم. به زمان گفتم که: من انسانم، و تفکر می کنم، عبرت می گیرم و می آموزم... تو 10 بار مرا شکست دادی، اما بار یازدهمی در کار نخواهد بود. به زمان گفتم که: من راهم را آموخته ام. شاید پایم به سنگ تازه ای گیر بکند، اما ناشیانه سر موانعی که می شناسمشان سکندری نمی خورم. من می گفتم و جوابی نمی شنیدم. رو به دیوار سیاه گفتم و با خودم عهد بستم که از این به بعد، هر ثانیه مثل همین الان حواس جمع باشم. جوابی نمی شنیدم و خودم را صخره ای بزرگتر از هر چیز دیگر در این دنیا تصور کردم. زمان اما یک حرامزاده ی آرام و خونسرد است. باز هم مثل همیشه آرام ماند. و تیک تیک تیک... هر ثانیه یک قطره چکید. و من بوم بوم بوم... هر قدم خود را محکم تر از قبل حس کردم. اما باز هم گیر حقه ی قدیمی اش افتادم: گذری آرام تر از حرکت بی هدف برگی روی سطح آب راکد یک دریاچه. "عادت" آمد و آمد و نزدیک شد، دهانش را باز کرد و مرا بلعید... و من باز هم گرفتار زمان شدم. گرفتار تمام اپسیلونی های بی خطر که بعد از یک مدت، روی هم جمع می شوند و لنگر می شوند و تو را با خودشان می کشند پایین. گرفتار تمام اتفاقاتی که وقتی رخ نشان می دهند، با خودت می گویی:"این که مرا از مسیرم دور نخواهد کرد" . گرفتار دانه های شن که آمدند و بار دیگر چسبیدند به تنم و هر ثانیه به اندازه ی وزن یک دانه شن سنگین ترم کردند، تا جایی که شدم یک مجسمه ی شنی، و دیگر نتوانستم جنب بخورم.

می گذارد یکی دو روزی آن تو بمانی و زجر بکشی. من را هم توی این برزخ گذاشت. زمان را می گویم! تا یکی دو روز بعد از شکست خوردنت رهایت نمی کند. و تو هم مثل من خواهی گفت: ایندفعه کارم ساخته ست. اما کم کم در زندان را باز می کند و می گذارد بیایی بیرون. حتی می گذارد فرار کنی! بعضی ها از این بازی وحشیانه خسته می شوند و دیگر بیرون نمی آیند. و تا آخر عمر توی زندانی که درش باز است، زندانی می مانند. ولی بعضی ها می آیند بیرون. کتشان را می تکانند و انگشتی هم حواله ی زمان می کنند و به خودشان قول می دهند که بار دیگر گرفتار آن نشوند. من اینبار هم آمدم بیرون. کتم را تکاندم، انگشتم را حواله اش کردم، یقه ام را بالا دادم، یک سیگار به لب گرفتم، روشنش کردم و با اخم های در هم رفته و غرور شکسته رویم را برگرداندم. او با همان لبخند آرام تنفر برانگیزش به چارچوب زندان تکیه داده، خوب می داند که من در آستانه ی راه اصلی زندگی ام هستم، و دوست دارد با من بازی کند. پس یک بار دیگر من را به خودم آورد تا زیاد از مسیر دور نشوم. تا خودم را باز محکم حس کنم، و برایم یک دام دیگر پهن کند و منتظر باشد زمین بخورم. ولی من اینبار گرفتارش نمی شوم! بار دیگر 2 سال آینده را به خودم یادآوری می کنم، به خودم قول می دهم بار دوازدهمی در کار نخواهد بود. من دیگر تنها و تنها راه شکار کردنش را می شناسم. ای زمان... اگر پشت گوشت را دیدی، من را هم در دام لنگر "عادات" خواهی دید! این بار می خواهم به تو نشان بدهم که یک خزنده، چقدر می تواند محکم باشد. و بی رحم... حتی بی رحم تر از تو! زمان لعنتی! وعده ی ما 2 سال دیگر، درست دو سال دیگر همینجا... و من به تو نشان خواهم داد که اراده یعنی چه.

امضاء: خزنده ی جنگجو