روز 331: نیکوتین، کافئین، دوپامین، کاری برای انجام دادن

واژه ی Workaholic یا اعتیاد به کار، از زمانی که 1971 ابداع شد تا الان، طرفداران زیادی پیدا کرده. بعضی ها دیگری را معتاد به کار می نامند، بعضی ها خودشان را... اگر بخواهم بگویم یک انسان چرا به کارش معتاد می شود، توهین بزرگی به جامعه شناسان و روان شناسان کرده ام! چون آنها بعد از سالها مطالعه و تحقیقات میدانی سعی می کنند به این سوال جواب بدهند، و حالا مضحک است بخواهم توی یک پست دور ِ همی وبلاگ، به این سوال جواب بدهم. اما حداقل این را می دانم که چرا خودم به سمت اعتیاد به کار کشیده شدم. و حالا احتمالا رسما یک معتاد به کار به حساب می آیم. حوصله ی مسافرت حتی بعد از یک سال سخت کاری یا تحصیلی را ندارم، حوصله ی میهمانی های آخر هفته را ندارم، حوصله ی تعطیلی های آخر هفته را ندارم، جمعه انگار سندان گذاشته اند روی سینه ام و خودشان هم نشسته اند رویش و شنبه برایم بهترین روز هفته است...

شاید اعتیاد به کار خیلی ها بخاطر علاقه ی فراوانشان به کار یا تحصیلاتشان باشد. من گاهی اوقات سعی می کنم خودم را جزو همین خیلی ها جا بزنم. اما واقعیت این است که من به سمت کار فرار می کنم. از دست چیزهایی که تحملش را ندارم... خیلی چیزها هستند. خیلی چیزها که جایشان را در مغز خالی ام باز می کنند، و اگر به شلوغی بخورند، پشت در می مانند. مغز روانی من برای خودش می برد و می دوزد. من نصف دیالوگ هایم با دیگران را توی مغزم انجام می دهم، دعوا می کنم، اثبات می کنم، شیر فهم می شوم، و چشمم به یک نقطه خیره مانده. بار سنگینی است روی دوش من این عادت به overthink کردن هر چیزی. من بیماری پیش زمینه ی نامتناهی دارم، و مغزم عین سی پی یو ی کامپیوتری که worm به جانش افتاده و 80٪ ظرفیتش را همیشه گرفته، 24 ساعته کار می کند... مگر اینکه سرم مشغول انجام دادن کاری باشد که هیچ ربطی به دغدغه هایم ندارد. شاید اگر می توانستم خیلی ساده از بعضی از فکرهایم بگذرم، و یک پروانه شروع نکند توی دلم بال بال زدن، اگر می توانستم حداقل مشکلی را که برایم پیش می آید با کسی در میان بگذارم، اگر یک هفته کافی بود که بیخیال اتفاقی شوم، اگر زبانش را داشتم که به سبک مدرسه ی شائولین همه ی مزاحمت ها را از خودم برانم، آنوقت صفت اعتیاد به کار هم به من نمی چسبید!

اطرافیانم از بیرون که نگاه می کنند، این رفتار را "فرار از بقیه ی آدمها" می نامند. بعضی وقتها حتی خود-گناه کار-پنداری شان گل می کند و شروع می کنند محتاطانه از من سوال کردن که "من ناراحتت کردم؟"... بعضی وقتها هم یکدفعه خزنده-اعصاب خورد کن-پنداری شان هم پشت بندش می آید و شروع می کنند به من تشر زدن که "چه مرگته". و من کاری غیر از این نمی توانم انجام بدهم. بهتر نیست به جای سر و کله زدن با مساله های لا ینحل بی فایده، سودی هم به بقیه برسانم؟

چیزهایی در زندگی هستند که کنترلی رویشان نداریم. به همان سادگی که بدست می آوریم، از دست می دهیم. هر کسی مطابق میل ما رفتار نخواهد کرد، پس یا باید فاشیست باشیم، یا زجر بکشیم، یا یکجوری بیخیال ماجرا بشویم. چه کار دیگری می توانم انجام بدهم؟ حرص بخورم؟ حرص در بیاورم؟ برایم مهم باشد بقیه چکار می کنند یا نباشد؟ به ساز چه کسی برقصم؟ من نمی گویم تنها راه حل مشکلات، اعتیاد به کار هست. میلیونها نفر مشکلاتی بیشتر از این دارند و بدون این بیماری، حلشان می کنند. اما من نمی توانم. نمی توانم...! من از منطق رفتارهای عجیب و غریب انسانی سر در نمی آورم. بهتر است خودم را زودتر کنار بکشم.الان هم وقت یادگیری نیست.

- امشب به مناسبت قبولی دانشگاه، از طرف دوستم کتاب "در ستایش بطالت (تنبلی)" برتراند راسل را هدیه گرفتم!!! کلی خندیدیم و من هم ذوق coincidence رخ داده را کردم، چرا که دیشب داشتم در مورد همین کتاب به کسی توضیح می دادم. می دانم چقدر شیرین است که آدم به وقتش تنبل باشد و راه تفریح کردن را بداند. می دانم...

---

پ.ن. فیلم reservoir dog چرا باید از آی ام دی بی 8.5 بگیرد؟!

امضاء: خزنده ی خود درگیر