روز 333: ما

آدم حرف می زند، هر طور که شده حرف می زند. اگر رویت را برگردانی با کس دیگری صحبت می کند. اگر کلمات جوابگویش نباشد با اشاره ی دست و سر منظورش را می رساند. اگر تنها باشد با خودش بگو مگو می کند. اگر نقاش باشد با خط رنگ روی بوم، و اگر نوازنده باشد با سایش آرشه روی سیم... آدم حرف می زند و همه هم این را می دانند. همان کسی که مجازات "انفرادی" را برای کسی می بُرد می داند که دارد چه بلایی به سر زندانی می آورد. هر بلایی که به سر یک آدم بیاوری آدم باقی می ماند. اما اگر حرف زدن را ازش بگیری... خُب نمی دانم چه می شود!

ما وبلاگ نویس ها همه ی راه ها را کنار زده ایم. ما نمی توانیم چهره در چهره از خودمان بگوییم. انتهای نگاه مخاطبمان لابد ردی از بی خیالی و بی انگیزگی می بینیم و می فهمیم که حرف هایمان شاید برای هیچ کس اهمیت ندارد. ما نمی توانیم با حرکت دست و سر به طرف مقابل بفهمانیم که چه در سرمان می گذرد. ما داد نمی زنیم، ما نمی خندیم، مکث نمی کنیم، سرمان را پایین نمی اندازیم. ما می نویسیم. و کلماتمان باید بار تمام ذهنمان را به دوش بکشد. کلمات یک بلاگر خیلی سنگین هستند. کلمات یک بلاگر فریاد می کشند، می خندند... کلمات هستند که به جای ما سرشان را پایین می اندازند. و سه نقطه ها هستند که مکث را به چشم خواننده تزریق می کنند.

پارادوکسی در تار و پود یک وبلاگ وجود دارد که هیچ گاه حل نخواهد شد. پیش از همه، این بلاگر هست که واژه ها را با وسواس دیوانه واری انتخاب می کند. این بلاگر هست که می خواهد خودش را بریزد روی صفحه ی سفید وبلاگ. در این فضای مجازی، کلمه ها بیش از نوک یک انگشت با گوینده اش فاصله ندارند. با این حال... ما می دانیم که چه ماسک ضخیمی روی چهره مان زده ایم تا بتوانیم دوام بیاوریم و بنویسیم. وسواس داریم تا دنیای دست نخورده ی مجازی مان تا جای ممکن از دنیایی که بدنمان را ازمان قرض گرفته جدا بماند. در نهایت ِ جوشش فکر در میان واژه ها، سانسورچی ای هم بالای سر کیبورد گذاشته ایم تا باغچه ی شخصی مان را تر و تمیز آبیاری کنیم و رشد بدهیم. و این شده هنر ما بلاگر ها. یاد گرفته ایم که چطور خودمان باشیم، و در عین حال خودمان نباشیم. این بند بازی حساس را خوب بلدیم و تو، اگر وبلاگ نویس نباشی، حتی در دنیای واقعی و چهره به چهره هم نخواهی فهمید که چه در سر ما می گذرد اما ما می توانیم هر حرفی را از پس ذهنت بیرون بکشیم! ما استاد بازی با کلمات هستیم. وبلاگ، یک جهان موازی است و ما هر کدام قطعه زمینی در آن به نام خودمان زده ایم. قوانینش را نانوشته می دانیم و اعتبارش را ناگفته حفظ می کنیم. ما بدون نوشتن، همان "انفرادی خورده" ی بی نوا هستیم که زبانش را از حلقومش بیرون کشیده اند.

+ به بهانه ی باز نشر پست قدیمی وبلاگ نیمه سیب سقراطی

امضاء: خزنده ی بلاگر