روز 347: کاش سواد داشتی!

خیلی وحشتناک است آدم ها بتوانند فکر هم را بخوانند. بله خیلی وحشتناک... اما کاش برای یک روز تو می توانستی فکرم را بخوانی. کاش می توانستی به ناگفته هایم لا به لای چرندیاتی که به زبان می آورم گوش بدهی. کاش حرفی را که صد سال دیگر هم نمی توانم بزنم می فهمیدی... اشتباه کردم که در تمام عمرم نگفتم و نگفتم. چون دیگر نمی توانم بگویم. کاش کلاس تقویت زبان فارسی داشتیم تا شرکت می کردم و حرف زدن یادم می آمد. کاش سکوت آدم و رد نگاهی که به نقطه ای دوخته شده، تفسیر می شد. کاش سواد خواندن فکرم را داشتی.

---

پ.ن. فیزیکدانان عزیز... منتظر نوبل شما هستیم! بلکه مرهمی باشد بر دل خسته مان

امضاء: خزنده ی لال