روز 359: جنون سرعت

خب تقصیر من نیست که. وقتی بعد از 56 lap مسابقه که آدم از زور هیجان می خواهد خفه بشود، لوئیز همیلتون برای تماشاگران دست تکان می دهد، و مهندسهای تیم مرسدس هم می پرند بغل همدیگر و خوشحالی می کنند، منم دلم می خواهد عضو تیمشان باشم و با قهرمان شدن همیلتون بالا و پایین بپرم. اصلا تا بحال یک راند فرمول 1 را نگاه کرده ای ببینی من چه حسی دارم؟ اصلا من بعد از اینکه کارهای خودم را کامل کردم، مثلا 5-6 سال دیگر، می روم کلی روی سیستم کنترلی ماشین های فرمول 1 تحقیق می کنم و برایشان تز می دهم، بعد می روم بست می نشینم پشت در مرسدس می گویم من را هم بازی بدهید. اگر بازی ندهید می روم با تیم ردبول همکاری می کنم، با اینکه از ریکیاردوی تخس خرابکار خوشم نمی آید.

امشب هم بالاخره قهرمان سال 2015 مشخص شد. از امسال یک مسابقه ی کانادایش را دیدم که بزن بزن بود، یک مسابقه هم بلژیک و یکی هم مجارستان بود اگر اشتباه نکنم. امشبی هم آمریکا بود که با گند کاری روسبرگ، همیلتون اول شد و قهرمانی اش را قبل از سه مسابقه ی آخر نوش جان کرد. امشب هم خیلی خوب بود! یک 2 ساعت لذت بخش... البته به پای آن جنگ پیست کانادا نمی رسید. خلاصه که بعله. این هم یک فانتزی دیگر خزنده. بالا و پایین پریدن توی پیست فرمول 1 زیر آسمان ابری و کنار هیولاهای سوپرسریع

امضاء: خزنده ی راننده