روز 362: وقتی باران می آید...

دیشب این رفیق ما که دو سه روزی از چین و نمایشگاه بازرگانی گوانگژو آمده، ادامه ی سفرنامه اش را شروع کرد تعریف کردن و من هم از خنده پهن زمین بودم. البته این توضیحات، بخش های ناجوانمردانه ای هم داشت از قبیل قیمت قوطی های آبجو و شیشه های اسمیرنوف، شکلات های اسنیکرز، آبمیوه های خفن پالپ دار و دیگر مواد غذایی، و این ترجیع بند حرفهایش هم دائم تکرار می شد که: تازه شهر گرونی بود... و بخش های چندش ناکی مانند توصیف پاساژ های غذایشان، و ... همین توصیف غذای چینی کافی هست برای بهم زدن حال یک نفر! بعد از آن هم بحثمان طبق معمول رفت به سمت ادامه ی راه زندگی در 5 سال آینده و همان هدف های سخت اما ممکن، و برای حسن ختام هم جهت شارژ انگیزه ی من،‌شروع کرد از فرآیند بلیط گرفتن و سوار هواپیما شدن و "خارج" رفتن تعریف کرد.

حالا همه ی اینها را گفتم که چی؟ سه نفر به طور همزمان امروز از من پرسیدند که: اون حس کرختی و مزخرفی که همیشه تجربه ش می کنیم،‌اون توی پاییز بدتر نمی شه برات؟ و من هم یک "نه. بهتر می شه" برایشان فرستادم. دلیلش هم این است که اصولا وقتی باران می آید، فاکتور های روی مخ زیادی هستند که ناپدید می شوند. اولی و مهم ترینش گرما هست. بعد هم آدمها از ترس خیس شدن سریع می روند سمت خانه شان. پس هم سرعت رفت و آمد در پیاده رو بیشتر می شود، هم مکان های عمومی زودتر خلوت می شوند. به عنوان مثال همان گفتگوهای دیشبمان در یک طبقه ی خالی از سکنه ی ساختمان دانشگاه اتفاق افتاد، چون همه سردشان شده بود و دوست داشتند زودتر بروند خانه و خوابگاه.جدا از این مسائل، سیستم ایمنی بدن به طور خودکار می رود سوئیچ می شود روی فاز "کم حرف زدن" تا انرژی سیو کند. برای همین وراجی های بی مورد هم کمتر می شود. هوای گرفته هم که خود به خود خودش ابهتی دارد و آدم اصلا جرات نمی کند جلویش فاز نا امیدی بگیرد. سرش هم بیشتر به کار خودش گرم هست و روی صندلی کارش هم بیشتر می ماند و تلاشش هم موثر تر هست. تمام اینها از ثمرات بارش برف و باران هستند. بدین ترتیب می باشد که وقتی باران می آید، شما را نمی دانم ولی من خوبم!

---

پ.ن.1 باران "می بارد" اشتباه است. باران "می آید". قطره های باران می بارند. ولی باران به عنوان یک پدیده ی طبیعی باید یکهویی بیاید.مثلا دور همی  ال او ال

امضاء: خزنده ی خیس