روز 366: بیایید برگردیم

قبول... قبول می کنم که کم آوردم... تظاهر کردن جواب نمی دهد. "انکار" به دست نمی شود جنگید. باید بپذیرم... بپذیرم که مشکل وجود دارد. قبول... پذیرفتم. حالا اجازه دارم برگردم؟ برای یک بار هم که شده بگذار برگردم به قبل از تمام این ماجراها. می توانم. می دانم اجازه می دهی.. ببین، حتی می خواهم بعد از مدتها یک کتاب بگیرم دستم! من امروز 5 ساعت و نیم شوبرت گوش کردم! من می توانم همانی بشوم که بودم. فقط اجازه بده همه چیز را رها کنم. از فرار به سمت جلو خسته شدم. هر تلاشی که برای بهتر شدن وضعیت می کنم، یک خراش دیگر می شود روی شانه ام. من نمی فهمم. من هیچ کدام از شما ها و زندگی تان را نمی فهمم. شماها در چشم من مثل یک موجود فضایی بیگانه هستید و من هم احتمالا در چشم شما یک پازل 20000 تکه که 1000 تا تکه اش همین الان زیر مبل و پشت پرده گم شده است. من هیچ کدام از رفتارهایتان را نمی توانم درک کنم. من نمی توانم مشکلاتتان را بفهمم... من نمی توانم. من از ندانستن و نفهمیدن متنفرم. من وقتی نمی دانم و نمی فهمم می خواهم سرم را بکوبم به دیوار.

- دلم کالوینو می خواهد. کوزیمو روندو... بارُن درخت نشین... چقدر راحت می توانست غیبش بزند! و چقدر هم راحت می توانست برگردد

- نباید توی این وضعیت بمانم. زندگی ام را گذاشتم پای درست شدن شرایطی که الان دارم... من را ببخش. اما نمی توانم قبول کنم چیز دیگری بیاید و همه چیزم را به هم بریزد. متوجه می شوی که چرا اینقدر خودخواهم ... نه؟! می دانم که درک می کنی.

امضا<: خزنده ی نفهم