روز 377: خشم اژدها

هر جوری حساب کردم دیدم یکبار برای همیشه باید جسارتی که بوی حماقت می دهد را تجربه کنم. راستش اگر اعصابم بخاطر امروز و فردا کردن خورد نبوداین کار را نمی کردم. ولی همه چیز دست به دست هم داد تا امروز به مسئول آزمایشگاه یعنی همان دانشجوی ارشدی که خوشی زده زیر دلش اس ام اس بدهم:

- سلام. خسته نباشید. من جلسه ی امروز دکتر دیگه نمیام از طرف من تشکر کنید از ایشون

جلسه منظور n امین جلسه ی پروپوزال بود که قرار بود برگزار بشود تا استاد گرامی ناز عالی را کاهش فرموده و بر سر من منت فرمایند پروژه را به عنوان استاد راهنمای دوم همراهی کنند. من هم دفعه ی قبل که شدیدا بخاطر طرز صحبت کردنش حرص خوردم دیگر دیدم این یک بار را باید آبرو نگه دارم! و بیخیال استاد دوم شدم و برگه ی استاد راهنما را امضا کردم و تحویل دادم...

حالا در ادامه چند جور اتفاق می تواند بی افتد:

۱- من با قدرت تمام موفق بشوم و همه ی آنهایی که به پروژه خندیدند و گفتند نمی شود را ضایع کنم.

۲- با سرعت تمام زمین بخورم و جلوی همه ی آنهایی که به پروژه خندیدند و گفتند نمی شود ضایع بشوم.

خوبی ماجرا این است که مساله مرگ و زندگی هست. همین انگیزه ی خوبی هست برای خسته نشدن. بالاخره شاعر می فرماید که اگر شکست بزرگی توی زندگی ات نخورده ای معلوم هست که هیچ وقت برای رسیدن به هدف بزرگ تلاش نکرده ای.

امضاء: خزنده ی خشمگین