روز 404: با ژنت بجنگ

 توجه !!! خطر توهین گرفتگی !!! توجه

ببینید... خیلی بد است آدم وقتی می خواهد راجع به یک مساله ی کلان صحبت کند، آنهم وقتی پای موجودات زنده ی نفس کشنده در میان هست، بدون ملاحظه و تفکر حرف بزند و مثال از توی هوا بیاورد و قضاوت هایش بشود حس درونی. می دانم این خیلی بد است. ولی من الان می خواهم این کار بد را انجام بدهم. دیگر قضاوتش با خودتان.

این ادعایی که می خواهم بکنم، برای اثبات شدن کلی ترمینولوژی و متدولوژی و ده دوازده تا لوژی دیگر بعلاوه ی کلی تحقیقات میدانی می خواهد. اما من همه ی اینها را فاکتور می گیرم و همان کار بد را انجام می دهم و خیلی سریع این فرضیه را اثبات شده می دانم. چه ادعایی؟ اینکه ما ایرانی ها به کل از ریشه ایراد داریم. مثلا بیاید نگاه کنیم. در این صدسال اخیر چند ایرانی مشهور (در حد جهانی) فیزیکدان، شیمیدان، ریاضی دان، مهندس، فیلسوف، روانشناس، نویسنده،، نقاش، معمار، کارگردان، پزشک، ورزشکار، برنده ی جایزه ی نوبل، پولیتزر، ادیسون، جوایز سینمایی و ... داشته ایم. اصلا بیاید بپرسیم ایران را به چه اش می شناسند؟ به نفت و گاز و خاویار و پسته و زعفران و چای و هر چیز دیگری که طبیعت به ما هدیه داده است؟ و در کنار آن البته از حق نگذریم فرش را هم داریم که حاصل دسترنج خودمان است! اما چه افتخاری در rat  race بی رحم دنیا داریم؟ صنعت خودرو؟ ساعت؟ طلا و جواهر؟ های-تک؟ چه چیزی که نام کشورمان رویش خورده باشد؟

در تمام این زمینه های فردی و گروهی جای ما کجاست؟ در یکی از این دسته بندی ها هم که شده جزو 5 کشور برتر هستیم؟ خب بله البته کشور های فراوان دیگری هم هستند که وضعشان از ما هم خراب تر هست. مثل همین جیبوتی ای که تا چند هفته اسمش شده بود مایه ی تکه پرانی های یخ ما، از هنرمندان بگیر تا عوام. بله ما می توانیم خودمان را با این کشور ها مقایسه کنیم. البته باید حواسمان باشد که کشور و فرهنگ ما چندسال قدمت دارد و کشوری مثل جیبوتی یا ده ها کشور دیگر اینچنینی چند سال. شاید هم حرف از حمله ی اعراب و مغول  ها و جنگ هشت ساله بزنید و حواستان به قرون وسطی و  جنگ جهانی اول و جنگ جهانی دوم و هیروشیما و بلایای طبیعی و امثالهم نباشد.

این حرف ها اگرچه می تواند تحقیر به همراه داشته باشد، ولی من به هیچ وجه به قصد تحقیر این حرفها را نزدم! چون یکجورهایی مصداق بارز تف سربالا می شود. من اینها را می گویم تا متقاعد شویم که آنقدر ها هم که فکر می کنیم اسب تک شاخ نیستیم. و به هر دلیلی یک چیزی مان می شود. به هر دلیلی اکنون ما در کشوری زندگی می کنیم که وضعیتش همین هاییست که با هم مرور کردیم و به طرز جالبی هم به تاریخ پر افتخارمان می نازیم. و حالا اگر خدایی نکرده زبانم لال رویم به دیوار بلا نسبت عزیزان دلمان خواست از زندگی روتینمان کمی جدا بشویم و سعی کنیم فرد مهم و تاثیر گذاری در یک قلمروی بین المللی باشیم و بودن و نبودنمان برای چند میلیون نفر مهم باشد، بدانیم که به قول عادل فردوسی پور، آمار و ارقام به نفع ما نیست. و ما انگار باید با ژنمان بجنگیم.

این عبارت "جنگیدن با ژن" را یکی از دوستان نمی دانم نقل قول از چه کسی به کار می برد. در ادامه اش هم همیشه می گوید که "خیلی از ماها هنوز نئاندرتال هستیم!" و هر وقت هم از دست یک نفر حرصش می گیرد بهش می گوید که "تو حلقه ی گمشده ی تئوری تکامل داروینی". من خیلی وقت است که به این عبارت فکر می کنم. شاید بد نباشد اگر خواستیم مسیری دشوار و با ارزش را برای رفتن انتخاب کنیم، قبلش یکجوری به خودمان اثبات کنیم که توانایی جنگیدن با این طالع را داریم.

از موقعی که این ویدیو های mark dice را دیدم فهمیدم توی آمریکا هم پیدا می شود کسی که وقتی ازش می پرسی آخرین کتابی که خوانده ای عین عقب مانده ها زل بزند توی چشمهایت. یا بدتر وقتی می گویی اسم یک نویسنده را نام ببر باز هم زل می زند توی چشمهایت. یا بدتر، کسی هست که نمی داند مارتین لوتر کینگ تا الان هفت کفن پوسانده است و اگر بهش بگویی مارتین لوتر کینگ اولین کسی بود که قدم روی ماه گذاشته چشمهایش از تعجب گرد نمی شود. یا بدتر، کسی توی آمریکا پیدا می شود که نداند رئیس جمهور کشورش اوباما است، یا بدتر نداند که حداقل اگر اوباما نیست، جان اف کندی هم نیست! یا بدتر، اصلا نداند جان اف کندی ترور شده. یا بدتر، کسی توی آمریکا پیدا می شود که اگر به او بگویی جان اف کندی صبح امروز فوت کرد، داد بزند که oh my gosh و شروع کند در مدح این مرد بزرگ سیاست سخن هم بگوید تازه! به قول خود مارک دایس، توی آمریکا هم zombie پیدا می شود. اما به ما چه. نه؟ ما راجع به خودمان صحبت کردیم. همانطور که یک دانش آموز خوب هیچ وقت نمی گوید "18 خوبه چون همه ی کلاس 15 شدن." بلکه می گوید "18 بده چون می تونستم 20 بشم"! آفرین دانش آموز خوب!

امضاء: خزنده ی جنگجو