روز 432:آقا از اول

- یکجور هایی به طور رسمی مسابقات ۱۰ روز دیگر برای ما منتفی شد. به امید یک لیدر انسان تر برای مسابقات بعدی،‌کسی که انقد راحت سرش بابت وقت سفارت کلاه نرود! فعلا حرصش را نمی خورم. وقت حرص خوردن ندارم. باشد برای بعد.

- از قدیم گفته اند که قدر عافیت مگر حالی ات می شود الا مگر گیر بیافتی. مثل سلامتی. مثل سلامتی ای که وقتی افتاده ای کف خانه تازه نبودنش را حس می کنی. تازه پول و وقت و اعصاب و همه ی اینها یک طرف، سلامت بدنی هم یک طرف. خیلی مهم هست. آنقدری مهم هست که وقتی دارم به برنامه های تابستانی ام فکر می کنم، جای خالی یک فول چک آپ از نوک پا تا فرق سر را خالی می بینم. تا امروز، آخرین باری که پایم به دکتر باز شده بود شاید ۳-۴ سال پیش بود. امروز طی یک عملیات انتحاری رفتم دکتر.

اول دکتر گوش و گوش راستم را که ۲ ماهی می شد گرفته بود شستشو دادم. و بعدش فهمیدم که چقدر دنیا پر سر و صدا هست! باور کنید اگر این گرفتگی اعصاب خورد کن نبود ترجیح می دادم بیخیالش بشوم. ولی خیلی جالبناک بود. اینکه نفس های کسی را که دومتری ات نشسته است هم بشنوی. تا دو سه ساعتی همینطور با نعمت دوباره کسب شده ی شنوایی گذراندم.

بعدش رفتم دکتر داخلی و گوارش، دستور یک چک آپ کامل که ازش گرفتم، چندتایی هم قرص رویش و بعد از نیم ساعت آمدم بیرون به سمت دندان پزشکی. خوشبختانه همان موقع که دکتر معاینه پرونده ام را تمام کرد، وقت برای انجام کار باز بود. نشستم روی صندلی دندانپزشکی و دکتر بی معطلی آمد بالای سرم

- تاحالا دندونپزشکی نیومدی؟

- هرا (بدون ساکشن توی دهن و با فکی که نیازی نباشد ۱۵۰ درجه باز باشد می شود: چرا)

- کو پس؟ دندونات کار نشده

- هرا او همت هاهد هالا (چرا اون سمت راست بالا)... و با انگشت نشانش می دهم.

- ... آها دیدمش. خب... ۶ تا دندون برای تعمیر داری. سه تا راست دو تا چپ پایین. یدونه هم بالا. کدوماشو انجام بدم؟

ساکشن را از توی دهنم بیرون می آورم: هر چندتا که بشه. همه ش می شه؟

- سه تا آمپول باید بخوری! دهنت ۲ ساعت باید باز بمونه

- اشکال نداره بهتر از دوباره اومدنه.

خلاصه بدین ترتیب تصمیمی می گیرم که یک ساعت بعدش به غلط کردن می اندازدم. و همچنان مفصل آرواره ام انگار دارد از جایش در می آید انقد درد می کند. تازه اصلا حواسم به اشتباه فجیع محاسباتی ام نبود که اول بروم دندانپزشکی و بعدش دکتر گوش. صدای مته ی دندانپزشکی هنوز توی سرم می چرخد. ولی سودش را بردم. توی دو ساعت تمام پوسیدگی ها درست شد. آن وسط به عنوان زنگ تفریح یک جرم گیری ریز هم کرد، یک جور هایی اشانتیون. دکتر هم وسطش هی می خواند: من غلام قمرم ... و من دو ساعت بعد سوار آژانس به سمت خانه می رفتم. با صورتی که بدون اغراق ۹۰ درصدش بی حس بود. حتی گوش هایم هم بی حس شده بود. و پس گردنم. می ترسیدم بی حس کننده به عضلات قلبم رسیده باشد! برای همین خوابیدم. و نیم ساعت بعدش راننده بیدارم کرد و دیدم هنوز زنده ام.

یکی دو تا دیگر دکتر مانده تا من یکجور هایی از نو ساخته بشوم. اینطوری بهتر است، اینکه نگران درد ناگهانی نصفه شبی دندان نباشی. اینکه خیالت از بابت گوشت راحت باشد. و اینکه انقدر اوضاع جسمی ات اوکی باشد که یادت برود سلامتی. اینطوری خب زندگی شیرین تر هست! نه؟ حواسمان به همین خرده ریز های بی نهایت بزرگ هم باشد دیگر. همین چیز ها هست که خرد خرد کیفیت زندگی را در سطح قابل قبولی نگه می دارد. به عبارت دیگر در سطح حداقل!

فقط دردی که باید تحمل کنم این ته دیگ امشب بود که نمی توانستم بخورم، و آمالگام بیرون زده از دندان هایم که نباید فشارش بدهم ولی می دهم، و احتمالا درد دندانی که شب اول می خواهد یک دور دیگر دهنم را سرویس کامل بکند.

امضاء: خزنده ی نوساز