روز ۵۱۲: Black out

دیده ام که ایرانی های داخل به خارجی نشین هایی که خونشان برای وطن به جوش می آید می گویند: «تو خفه شو». ولی لطفا به من نگویید «تو خفه شو»، چون اولا هنوز سه ماه کامل نشده که آمده ایم اینجا، پس هنوز خونم قابلیت جوشیدن دارد، ثانیا الان خونم برای وطن به جوش نمی آید... ناراحتم، خیلی، ولی خونم به جوش نمی آید. نمی گویم حقتان (حقشان، حقمان)  هست، نمی گویم خوب می کنند که اینترنت قطع می کنند، یا قیمت بنزین بالا می برند، نه... ولی خیلی وقت هست که به اینطور وقایع با یک حس سیاه عمیق منفعلانه بدون عصبانیت ایمپالسی و فحش دادن و لعنت فرستادن نگاه می کنم، مثل ایستادن جلوی تاریک ترین تابلوی نقاشی دنیا، و مرور خط پیشانی تمام چهره های ماتم زده ی تابلو، با علم به اینکه هیچ کاری برایشان از دستم بر نمی آید. انگار که دیگر توان غصه خوردن ندارم. فقط نگاه می کنم، و یادم می آید به همین چند ماه پیش... وقتی که اینترنت قطع می شد و ما بچه های شرکت کلا کار را تعطیل می کردیم و می رفتیم خانه، و بعد هم به ریال ریال از دست رفته فکر می کردیم، و می نشستیم زیر آوار پارازیت، چند تا ویدیوی ارسالی از ملت را نگاه می کردیم، چون صدا و سیما همه چیز را در سکوت خبری فرو می کند مگر اینکه خلافش دستور داده شود. آخرش هم هیچی به هیچی.

قطعی اینترنت برای بعضی ها علاوه بر وضعیت بغرنج همگانی، معنای قطع ارتباط با دوستان و نزدیکانشان خارج از کشور را هم می دهد. ما هم اینجا دور هم جمع می شویم و تبادل اطلاعات می کنیم که چطور می شود با کوفت و زهرمار، دو دقیقه به خانواده زنگ زد. و مثلا نتیجه این می شود که چندرغاز ناقابل را که قرار بود بفرستیم برایشان، مانده روی دستمان، دنبال یک راه درست و حسابی برای ترانسفر پول. کم کم دارد احساس کره شمالی بهم دست می دهد. حس یک زندان واقعی درست و حسابی... حس یک دورنمای قرون وسطایی وسط قرن ۲۱. این سالها را می توان در کلاس های علوم سیاسی و جامعه شناسی و امثالهم به عنوان یک case study درست و حسابی در باب تصمیم گیری های احمقانه حکومت ها در شرایط بحرانی تدریس کرد.