روز ۵۱۳: شانس

زندگی همیشه برای من ترکیب هیجان انگیز و البته دلهره آوری از قطعیت و تصادف بوده. از طرفی آینده را تلاش ها یا انفعال ما می سازد، و از طرف دیگر این دست شانس و اقبال هست که جزئیات وقایع را تعیین می کند. این ترکیب آنجا جالب می شود که جزئیات تعیین شده توسط شانس، بیش از حد معمول در زندگی تاثیر گذار باشد. این مهم نیست که دست شانس تو را به اتوبوس اول خط ۲۹۵ برساند یا به اتوبوس دوم... مهم آنجاست که دست شانس تو را از کنار فردی که باقی عمرت را با او می گذرانی رد می کند. دوست سابق همیشه می گفت «زندگی ام را لحظات حضورم در این دانشگاه و این رشته دارد رقم می زند، و من همیشه به این فکر می کنم که چه می شد اگر من یک تست را در کنکور جابجا زده بودم...» و جواب من همیشه این بود که «اگر بخاطر همان یک تست اشتباه به فلان جا نمیرسیدی، قطعا از یک راه دیگر اتفاق می افتاد» یک چیزی مثل «دیر و زود دارد ولی سوخت و سوز نه...» اما این همیشه یک فرضیه هست.

امروز غول آخر کاغذ بازی های مهاجرت را تقریبا تمام کردیم. نوبت گرفتن در اداره خارجی های مونیخ یک چیزی مثل آشوب سفارت آلمان در ایران هست. و ایکاش حوصله داشتم از صف چندصد متری بیچاره هایی مثل خودمان عکس بگیرم که نمی توانند اینترنتی وقت بگیرند و مجبورند ۷ صبح در سرمای منفی ۵ درجه پشت در بلرزند تا بلکه امروز نوبتشان بشود. ما هم ساعت ۸ و ربع خوشحال رفتیم پشت سر همان چندصد نفر و به این فکر می کردیم که پنج شنبه باید زودتر بیاییم. و ماه بانو پیشنهاد داد حالا که بیکار در صف ایستاده ایم نگاهی هم به نوبت دهی اینترنتی بیندازیم، و بعد از ۱۰ بار رفرش، دوتا وقت برای نیم ساعت بعد نصیبمان شد. وقتهایی که درواقع اشتباه گرفته بودیم، اما صدایش را در نیاوردیم و رفتیم داخل، و وقتی برای کارمند جوان اداره که یک آهنگ روی گوشی اش روشن کرده بود تعریف کردیم، بیخیال سری تکان داد و گفت مشکلی ندارد و می توانیم کارمان را انجام بدهیم... این فرایند از همان روزهای آذر ماه پارسال سراسر پوشیده شده است با همین شانس های تعیین کننده. پوزیشنی که به طرز عجیبی نصیبمان شد، و نوبت سفارت که ساده تر از حد معمول به ما رسید، و این واقعیت که آن روزها بیشتر درخواست های دانشجو های علوم کامپیوتر را ریجکت می کردند، و درخواست پیوست به همسر را هم که دوبله ریجکت می کردند، اما ما توانستیم با هم سفر کنیم، و ۱ ماه ساکن خانه ی کسی باشیم که از روی شانس برنامه ی سفر به ایرانش مصادف شده بود با آمدن ما، و اینکه دقیقه ی آخر از شر یک خانه ی دخمه گونه رها شدیم و آمدیم اینجایی که هستیم، و به اینجا رسیدیم... احتمالا این زنجیره قطع نخواهد شد. و موازی با آن، زنجیره ی تلاش های ما هم ادامه خواهد داشت، و یک نفر می تواند بگوید که پوزیشن خوب نصیب منی شده که ۲ سال در بدترین شرایط پای پروژه ی بیمارستان ماندم، و به اندازه ی دانشجوهای پزشکی رفرنسشان را خواندم، و چند ماه تا ساعت ۳ نصفه شب می نشستم و پوزیشن ها را یک به یک اپلای می کردم. ما تصمیم گرفتیم همه چیزمان را بفروشیم و از صفر مطلق شروع کنیم. و ماه بانو حالا باید ۲ زبان را که هرکدامشان ۲ سال وقت یادگیری می خواهد را در کمتر از ۱۰ ماه یاد بگیرد. و حالا اولین نفری می شود که جواز شرکت در مرحله ی بعد کلاس ها را میگیرد. و من هم اینجا جایگاهی برای خودم پیدا می کنم که سوپروایزرم در مورد ماندن یا رفتن کسی که ۲ ماه زودتر از من اینجا آمده، با من مشورت می کند. حالا شما بگویید... نسبت به این دستاورد ها چه حسی باید داشت؟ روی کاغذ همه می گویند هم تلاش خودت بوده هم شانس... ولی در عمل تو یک حس نهایی در مورد زندگی ات داری. اینکه لایق این شرایط هستی، طوری که هیچ کس دیگر نیست... یا تو هم یک پارامتر دیگر منتظر عدد تاس اقبال هستی.